Aleksander Jan Jabłonowski

Aleksander Jan Jabłonowski herbu Prus III (ur. ok. 1672, zm. 28 lipca 1723 w Busku) – chorąży wielki koronny w latach 1693–1723, starosta dźwinogródzki w 1697 roku, starosta korsuński w 1687 roku^[1], starosta buski.

Zobacz też: Aleksander Jabłonowski.

Aleksander Jan Jabłonowski

portret pędzla Antoniego Józefa Misiowskiego z 1740 roku
Prus III
Rodzina	Jabłonowscy herbu Prus III
Data urodzenia	ok. 1672
Data i miejsce śmierci	28 lipca 1723 Busk
Ojciec	Stanisław Jan Jabłonowski
Matka	Marianna Kazanowska
Żona	Teofila Sieniawska (1677–1754)
Dzieci	Marianna Wielopolska, Karolina Teresa Radziwiłłowa, Jadwiga Niemiryczowa, Józef Aleksander Jabłonowski

Rodzina

Był drugim synem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jana Jabłonowskiego (1634–1702) i Marianny z Kazanowskich (ur. 27 marca 1643) oraz ojcem Józefa Aleksandra Jabłonowskiego, wojewody nowogródzkiego.

Życiorys

Wraz z bratem Janem Stanisławem odebrał wykształcenie w szkołach jezuickich we Lwowie i Pradze, uzupełnione potem w podróżach zagranicznych. W 1685 zatrzymał się na dłużej w Paryżu, gdzie zetknął się z nauką astronomii. W 1686 obaj bracia ogłosili swoją dysertację naukową Theses mathematicae ex variis tractatibus propugnabuntur.

W 1695 roku walczył pod Lwowem z Tatarami, w 1697 roku wyprawiony przez ojca przeciwko zagonowi tatarskiemu. Był elektorem Augusta II Mocnego z województwa bełskiego w 1697 roku^[2], jako deputat ziemi buskiej województwa bełskiego podpisał jego pacta conventa^[3]. Poseł na sejm elekcyjny 1697 roku z województwa bełskiego^[4]. Poseł na sejm 1703 roku z ziemi lwowskiej^[5]. Pięciokrotnie zmieniał orientację polityczną w czasie III wojny północnej, odstępując kolejno Augusta II i Stanisława Leszczyńskiego.

Przystąpił do konfederacji tarnogrodzkiej i z jej ramienia został w 1716 sędzią fiskalnym województwa ruskiego. Był posłem ziemi halickiej na sejm 1720 roku^[6]. Posłował jeszcze w 1722 roku.