120 mm moździerz wz. 1938

120 mm moździerz wz. 1938 (ros. 120-мм полковой миномёт образца 1938 года) – radziecki, średni (pułkowy) moździerz kalibru 120 mm z okresu II wojny światowej używany przez Armię Czerwoną, Ludowe Wojsko Polskie^[1] i jako broń zdobyczna przez Wehrmacht pod nazwą 12 cm Granatwerfer 378 (r), oraz jako kopia pod nazwą 12 cm Granatwerfer 42.

120 mm moździerz wz. 1938

120-мм полковой миномёт образца 1938 года

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	moździerz
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	120 mm
Długość lufy	1865 mm
Donośność	minimalna 460 m maksymalna 5700 m
Prędkość pocz. pocisku	272 m/s
Masa	275 kg
Kąt ostrzału	pionowy 45° - 80° poziomy 3°
Szybkostrzelność	do 15 strz./min.
Prędkość marszowa	35 km/h

Moździerz został opracowany przez zespół pod kierunkiem Borysa Iwanowicza Szawyrina^[1]. Znajdował się w uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego. Klasyczna konstrukcja (lufa, płyta oporowa, podstawa). Odpalany za pomocą urządzenia typu kurkowego lub grawitacyjnie (po zablokowaniu wystającej iglicy). Przewożony był na dalsze odległości na podwoziu dwukołowym, które było holowane przez samochód osobowo-terenowy, ciężarowy lub na krótsze odległości przez obsługę^[1].

Do strzelania stosowano pociski^[1]:

• odłamkowo-burzące o masie 15,5 kg
• odłamkowo-burzące z dodatkowym napędem rakietowym o masie 17,65 kg
• oświetlające o masie 15 kg
• dymne o masie 16,1 kg
• zapalające o masie 16,6 kg

Przypisy

1. Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 149.

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 149. ISBN 83-86028-01-7.
• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965 s. 122
• Jacek Wolfram, Andrzej Zasieczny: Broń piechoty Wehrmachtu 1939-1945. Oficyna Wydawnicza Alma-Press, Warszawa 2009 s. 141/142