Е̨

Е̨, е̨ – litera rozszerzonej cyrylicy, wykorzystywana dawniej w cyrylickich wariantach alfabetów litewskiego^[1] i polskiego. Powstała poprzez połączenie litery Е ze znakiem diakrytycznym ogonek.

Nie mylić z: Ę – literą alfabetu łacińskiego.

Е̨

Informacje podstawowe
Majuskuła	Е̨
Minuskuła	е̨
Podstawowe pismo	cyrylica
Pochodzenie
Oparty na grafemie	Е
Znak diakrytyczny	ogonek
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Е̨ w cyrylicy polskiej

Litera Е̨ została wymieniona w cyrylickim alfabecie polskim umieszczonym w książce „Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ” (Elementarz dla dzieci wiejskich), wydanej w 1865 r.^[2] Jest również wzmiankowana w wydanym rok później zbiorze reguł gramatycznych pt. „Грамматыка е̨зыка польскего” (Gramatyka języka polskiego)^[3].

Kodowanie

Forma	Wygląd	Części składowe		Kodowanie
majuskuła	Е̨	U+0415 Е	U+0328 ◌̨	U+0415 U+0328
minuskuła	е̨	U+0435 е	U+0328 ◌̨	U+0435 U+0328

Zobacz też

• Ę – litera alfabetu łacińskiego

Przypisy

1. Subačius Giedrius. The letter <Ј>and Lithuanian Cyrillic script: two language planning strategies in the late nineteenth century. „Journal of Baltic Studies”. 39 (1), s. 73–82, marzec 2008.
2. Элемэнтар̌ъ для дзеци вейскихъ. С. Петербургъ: 1865. (pol.). Brak numerów stron w książce
3. Грамматыка е̨зыка польскего. Варшава: 1866. (pol.). Brak numerów stron w książce