Żyła szyjna wewnętrzna

Żyła szyjna wewnętrzna (ang. internal jugular vein, łac. vena jugularis interna) – w anatomii człowieka duża parzysta żyła szyi. Jest głównym naczyniem żylnym odprowadzającym krew z twarzy, jamy czaszki i szyi. Żyła szyjna wewnętrzna powstaje na podstawie czaszki w bocznej części otworu szyjnego. Jej początek tworzy nieznaczne uwypuklenie zwane opuszką górną żyły szyjnej wewnętrznej (łac. bulbus superior venae jugularis)^[1][2].

Żyły szyi — widok z przodu. Żyła szyjna wewnętrzna widoczna po obu stronach szyi zaznaczona po stronie lewej jako Internal Jugular

Żyły głowy i szyi. Żyła szyjna wewnętrzna widoczna w centralnej części rysunku pod żuchwą zaznaczona jako Internal Jugular

Stanowi bezpośrednie przedłużenie zatoki esowatej. Następnie od opuszki górnej naczynie kieruje się ku dołowi, wchodząc do powrózka naczyniowo-nerwowego szyi, który otoczony jest łącznotkankową pochewką (łac. vagina carotica). W górnym odcinku szyi leży na tylno-bocznym brzegu tętnicy szyjnej wewnętrznej, a następnie układa się wzdłuż bocznego brzegu tętnicy szyjnej wspólnej. Żyła kończy się w dolnym odcinku szyi na wysokości stawu mostkowo-obojczykowego swoją opuszką dolną (łac. bulbus inferior venae jugularis), uchodząc do żyły podobojczykowej. Wspólnie z nią tworzy żyła ramienno-głowową. Na swoim przebiegu żyła jest przykryta przez mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy, a do tyłu przylega ona do mięśni przedkręgowych^[1][2].

Wzdłuż bocznego brzegu żyły szyjnej wewnętrznej na całej jej długości rozmieszczone są węzły chłonne głębokie szyi^[1], w których najczęściej powstają przerzuty z nowotworów złośliwych narządów głowy i szyi.

Żyła szyjna wewnętrzna nie ma zastawek żylnych. Występują one tylko w obszarze opuszki dolnej i zapobiegają cofaniu się krwi w kierunku głowy^[1].

Średnica żyły wynosząca średnio 8–12 mm zmienia się podczas faz cyklu oddychania. Podczas wdechu rozszerza się ona i może przesuwać się bardziej na stronę boczną; przy wydechu natomiast ściana częściowo się zapada, a żyła chowa się ku tyłowi za tętnicą szyjną. Po stronie prawej pień żyły szyjnej jest zwykle szerszy (podobnie jak zatoka esowata i otwór szyjny po stronie prawej).

Do pnia żyły szyjnej wewnętrznej od góry ku dołowi uchodzą:

• zatoka skalista dolna uchodzi jeszcze na podstawie czaszki w opuszce górnej,
• zatoka potyliczna,
• żyła kanalika ślimaka,
• splot żylny kanału nerwu podjęzykowego,
• żyła potyliczna,
• żyła twarzowa,
• żyły gardłowe,
• żyła językowa,
• żyły tarczowe górne.

Przypisy

1. AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 376–378, ISBN 978-83-200-3257-4.
2. Richard L.R.L. Drake Richard L.R.L., A. WayneA.W. Vogl A. WayneA.W., Adam W.M.A.W.M. Mitchell Adam W.M.A.W.M., Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 182, ISBN 978-83-66548-16-9.

Bibliografia

• Adam Bochenek, Michał Reicher, Stanisław Hiller: Anatomia człowieka. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1993, s. 376-378. ISBN 83-200-1628-2.

Linki zewnętrzne

• Żyła szyjna wewnętrzna i jej dopływy — schemat. instantanatomy.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-23)].

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Encyklopedie internetowe (żyła):

• Britannica: topic/internal-jugular-vein