Zygmunt Sokołowski (1908–1953)
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Bohdan Sokołowski (ur. 20 kwietnia 1908 w Warszawie, zm. 29 sierpnia 1953 tamże) – polski wojskowy, major obserwator Polskich Sił Powietrznych, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 kwietnia 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 sierpnia 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1929 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja |
|
| Jednostki |
32 dywizjon artylerii lekkiej |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Odznaczenia | |
   | |
.svg){kind=small}
Syn Stanisława i Leokadii z Suchożebrskich. W 1914 rodzice wyjechali na Syberię, gdzie ojciec, lekarz weterynarii, likwidował epidemię pryszczycy. W Kańsku Jenisiejskim ukończył trzy klasy gimnazjum. Po śmierci ojca w 1920 rodzina wróciła do Polski i osiadła w Wołominie. Tutaj, a następnie w Warszawie uczęszczał do gimnazjum, w 1924 wstąpił do Korpusu Kadetów w Modlinie, wkrótce przeniesiony do podobnego korpusu w Chełmnie. Następnie kształcił się w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 roku i 36. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do dywizjonu manewrowego artylerii przy Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który 31 grudnia tego roku został przemianowany na 32 dywizjon artylerii lekkiej[1][2].
W 1933 ukończył kurs lotnictwa w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. 22 grudnia 1934 ogłoszono jego przeniesienie z 32 dal do 1 pułku lotniczego w Warszawie[3]. W pułku został przydzielony do 11 eskadry liniowej. W 1938 zdał egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej, lecz wojna uniemożliwiła mu podjęcie studiów. W marcu 1939 roku został dowódcą i organizatorem 221 eskadry bombowej. Następnie powierzono mu funkcję oficera taktycznego 220 dywizjonu bombowego.
Wraz z dywizjonem został internowany w Rumunii, skąd przez Syrię dotarł do Francji, a następnie Wielkiej Brytanii. Posiadał numer służbowy RAF 76673[4]. W 304 dywizjonie bombowym Ziemi Śląskiej im. ks. Józefa Poniatowskiego był głównym instruktorem nawigacji. Odbywał loty bojowe nad Niemcy, po jednym z nich ostrzelany samolot zmuszony był do wodowania na morzu. W 1945 ukończył półroczny kurs w Wyższej Szkole Lotniczej przy Wyższej Szkole Wojennej.
Po rozkazie o rozwiązaniu PSZ, 6 czerwca 1947 wrócił do kraju, zgłaszając władzom wojskowym gotowość dalszej służby. Kierował Wydziałem Szkolenia Bojowego DWL, w listopadzie 1948 został przeniesiony do Akademii Sztabu Generalnego WP na stanowisko wykładowcy lotnictwa, w 1950 kierował katedrą taktyki lotnictwa. Aresztowany 21 maja 1952, oskarżony o „spisek w wojsku”, pod wpływem tortur przyznał się do niepopełnionych win. W procesie Zg.R.19/52 uznany przez NSW za „zdecydowanego wroga Polski Ludowej”, 18 października 1952 ława NSW Sn.20/52 pod przewodnictwem ppłk Juliusza Krupskiego skazała go na podstawie art. 86 § 1,2 KK WP na karę śmierci[5]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Wykonanie wyroku wstrzymano do czasu zakończenia śledztwa w sprawie płk. Stanisława Żymierskiego. Nakłaniany do składania fałszywych zeznań, stanowczo odmówił. To zdecydowało ostatecznie o jego losie. Stracony 29 sierpnia 1953.
Dokładne miejsce pochówku nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w Kwaterze „na Łączce”.
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Medal Lotniczy – trzykrotnie
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
