Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół przeżuwania, in. zespół ruminacji (ang. rumination syndrome) – przewlekłe zaburzenie czynnościowe przewodu pokarmowego o nieokreślonej precyzyjnie etiologii i patogenezie, objawiające się występującym bez prowokowania wymiotów oraz powtarzalnym cofaniem się z żołądka do jamy ustnej porcji ostatnio spożytego pokarmu (tzw. regurgitacje), a następnie ponownym jej przeżuwaniem i połykaniem bądź wypluwaniem. Zaliczane także do zaburzeń odżywiania[1][2].
Zespół przeżuwania jest zaburzeniem występującym w każdym wieku, najczęściej obserwowany jest u niemowląt. Częstość występowania u dorosłych nie jest znana, uważa się, że jest to zaburzenie rzadkie, częściej pojawiające się u kobiet.
Zespół przeżuwania został początkowo opisany[3][4] u noworodków[5], niemowląt, dzieci[6] oraz osób z zaburzeniami psychicznymi i funkcjonalne niepełnosprawnych (niepełnosprawnych umysłowo)[4][7]. Później opisano zespół zarówno u mężczyzn, jak i kobiet w różnym wieku i z różnym stopniem sprawności intelektualnej[1][8][9].
Nie określono dokładnie mechanizmu patofizjologicznego zespołu przeżuwania. W badaniach obserwowano zaburzenia czynności dolnego zwieracza przełyku oraz zwiększenie wrażliwości żołądka na bodźce[10]. W badaniu pH-metrycznym stwierdzano obniżenie pH podobne jak w chorobie refluksowej, jednak nieprawidłowość ta była obserwowana tylko w pierwszej godzinie po posiłku. Zespół przeżuwania wiązano również z bulimią[2], choć w bulimii nie obserwuje się raczej ponownego połykania kęsów pokarmowych, a chorzy ponadto mogą prowokować wymioty (cecha niecharakterystyczna dla zespołu przeżuwania).
Typowe objawy zespołu przeżuwania:
Zespołowi przeżuwania mogą towarzyszące inne dolegliwości: zgaga, nudności, biegunka, zaparcie. U młodych osób objawem podstawowym może być spadek masy ciała.
Zespół przeżuwania rozpoznaje się na podstawie kryteriów rzymskich III.
U dorosłych początek objawów musi występować co najmniej 6 miesięcy przed postawieniem diagnozy. Konieczne jest spełnienie poniższych warunków przez co najmniej 3 miesiące:
W badaniu manometrycznym żołądka i dwunastnicy widoczne są tzw. "fale R" odpowiadające spontanicznym wzrostom ciśnienia w żołądku i jelicie cienkim występującym po posiłku i związanym ze skurczami mięśni brzucha.
Najważniejszym elementem leczenia u osób bez upośledzenia umysłowego jest wyjaśnienie specyfiki zaburzenia i uspokojenie pacjenta. W leczeniu z powodzeniem stosuje się psychoterapię behawioralną (np. techniki oddychania przeponą, biofeedback, techniki relaksacyjne). W terapii stosuje się również jako leki pomocnicze inhibitory pompy protonowej u chorych odczuwających zgagę i w celu ochrony przełyku przed kwaśną treścią żołądkową.
Uważa się, że również u niemowląt zespół przeżuwania jest zaburzeniem czynnościowym o charakterze nawykowym, w którym cofanie się pokarmu do jamy ustnej, żucie i następnie połknięcie bądź wyplucie, przebiega w sposób świadomy. Zaburzenie to u niemowląt uważa się za poważne, mogące prowadzić do niedożywienia i wyniszczenia[11].
Za przyczynę zespołu przeżuwania u niemowląt uznaje się zaburzone relacje między dzieckiem a jego opiekunami. Przeżuwanie jest wywoływane przez brak kontaktu emocjonalnego z bliskimi i niedobór dopływających z otoczenia bodźców. Zespół przeżuwania obserwuje się u niemowląt, których matki nie są związane z nimi emocjonalnie[8]. Może on także wystąpić u noworodków przebywających w środowisku uniemożliwiającym normalny kontakt z opiekunami – np. na oddziałach intensywnej terapii.
Zaburzenie rozpoznaje się na podstawie kryteriów rzymskich III. Konieczne jest spełnienie wszystkich poniższych warunków przez co najmniej 3 miesiące:
W terapii zaleca się edukację i pomoc matce w zaspokajaniu potrzeb emocjonalnych niemowlęcia. Korzystne może być również zastępowanie matki w czynnościach, które zaspokajają te potrzeby np. w karmieniu, przytulaniu czy pocieszaniu dziecka. U dzieci z upośledzeniem umysłowym stosuje się terapię behawioralną[11].
Zespół przeżuwania w tym wieku częściej występuje u dziewcząt w okresie pokwitania. Zaburzenie może być związane z zaburzeniami jedzenia, może towarzyszyć np. depresji, zaburzeniom lękowym, ADHD, zaburzeniom obsesyjno-kompulsywnym[2]. Pojawia się również w przypadku upośledzenia umysłowego. Objawy są podobne jak u dorosłych, trwają zwykle przez około godzinę po posiłku, na ogół nie pojawiają się w nocy.
Zaburzenie rozpoznaje się na podstawie kryteriów rzymskich III. Objawy muszą występować przynajmniej raz w tygodniu. Konieczne jest spełnienie wszystkich poniższych warunków przez co najmniej 2 miesiące przed ustaleniem rozpoznania:
W terapii stosuje się skutecznie psychoterapię behawioralną[2]. Umiarkowanie skuteczne jest stosowanie trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Przy znacznym ubytku masy ciała konieczne bywa żywienie dojelitowe.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.