Zator naczyniowy
nagłe zamknięcie światła naczynia tętniczego / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zator (łac. embolia) – nagłe zamknięcie światła naczynia tętniczego (najczęściej), żylnego (w przypadku zatoru powietrznego) lub chłonnego przez czop zatorowy będący zakrzepem (skrzepliną), urwaną blaszką miażdżycową, cząsteczkami tłuszczu (np. po złamaniach kości), fragmentami tkanki nowotworowej, wodami płodowymi, bakteriami, pasożytami lub banieczkami gazu (zwykle azotu w przebiegu choroby kesonowej)[1].
Ten artykuł od 2017-09 wymaga dodania wiarygodnych źródeł medycznych dla zapewnienia weryfikowalności. |
Ten artykuł dotyczy pojęcia medycznego. Zobacz też: inne znaczenia słowa zator. |
Zator tętnicy końcowej czynnościowo powoduje zawał. Jej zaczopowanie wskutek oderwania się skrzepliny z lewej komory lub lewego przedsionka serca prowadzi do niedokrwienia zaopatrywanego przez nią obszaru. Chory uskarża się wówczas na silny, nagły ból. Skóra kończyny staje się zimna i blada. Po pewnym czasie występują zaburzenia czucia oraz brak tętna na bardziej obwodowo położonych tętnicach. Czasem można zaobserwować zapadnięcie żył powierzchownych. Taka sytuacja najczęściej wymaga szybkiej embolektomii. Czasem istnieją wskazania do leczenia farmakologicznego (heparynaę, środki trombolityczne, ewentualnie długotrwałe leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi). Zator w płucach jest natomiast przyczyną zatorowości płucnej i wynika najczęściej z żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.
Profilaktyka zatorów to przede wszystkim leczenie chorób sprzyjających ich powstawaniu (np. żylaki), zaburzenia rytmu serca, a także unikanie sytuacji prowokujących zakrzepice (np. długotrwały bezruch), a w razie braku możliwości wyleczenia choroby podstawowej – stosowanie leków przeciwzakrzepowych (głównie kwas acetylosalicylowy).