Zamek swobodny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zamek swobodny – najprostszy rodzaj zamka stosowanego w automatycznej broni strzeleckiej. Układ z zamkiem swobodnym zapewnia działanie automatyki broni – przede wszystkim przeładowanie broni – dzięki wykorzystaniu energii odrzutu zamka swobodnego. Określany jest także jako układ z natychmiastowym otwarciem zamka.
Zamek swobodny stosowany jest w zdecydowanej większości pistoletów maszynowych oraz części pistoletów samopowtarzalnych strzelających słabszymi nabojami (o energii kinetycznej do 350 J)[1] np. 9 mm Makarowa.
Zapobiega przedwczesnemu wysunięciu się łuski z komory nabojowej podczas strzału dzięki wykorzystaniu bezwładności odpowiednio dużej masy własnej. Zamki swobodne są najczęściej zamkami suwliwymi. W pistoletach zamek jest mocowany na zewnątrz i swoją przednią częścią obejmuje lufę, w pistoletach maszynowych zamek najczęściej porusza się w komorze zamkowej. Szczególną jego formą jest tzw. zamek teleskopowy.
Blok zamka posiada bezwładnościową iglicę (często w pistoletach maszynowych iglica jest wyfrezowaną częścią czoła zamka) i pazur wyrzutnika. Przyleganie zamka do wlotowej części lufy (komory nabojowej) zapewnia sprężyna dociskająca, która jednocześnie, wraz z masą bloku zamka, powoduje opóźnienie otwarcia zamka. Siła docisku sprężyny jest znacznie mniejsza od siły gazów prochowych podczas strzału. Lufa w tym układzie jest nieruchoma.