Zakon Rycerzy św. Łazarza
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rycerski i Szpitalniczy Zakon Świętego Łazarza z Jerozolimy (łac. Ordo Militaris et Hospitalis Sancti Lazari Ierosolymitani), potoczne nazwy: lazaryci, łazarzyści, lazarianie – jedna z najstarszych chrześcijańskich instytucji szpitalnych, w skład której wchodzą duchowni przeorzy i kapelani oraz kawalerowie i damy, będący świeckimi członkami, oddanymi życiu w zgodzie z zasadami chrześcijańskiej wiary i miłosierdzia wobec innych.
|
Ten artykuł od 2020-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Dewiza: Atavis et Armis | |
Pełna nazwa |
Rycerski i Szpitalniczy Zakon Świętego Łazarza z Jerozolimy |
---|---|
Nazwa łacińska |
Ordo Militaris et Hospitalis Sancti Lazari Ierosolymitani |
Skrót zakonny |
OSLJ |
Wyznanie | |
Kościół | |
Status kanoniczny |
zakon rycerski |
Założyciel | |
Data założenia |
1098 |
Data zatwierdzenia |
1116 |
Przełożony |
Francisco de Borbón y Hardenberg (Wielki Mistrz obediencji maltańsko-paryskiej) |
Liczba członków |
ok. 5.000 (2008) |
Zakon istnieje jako instytucja in pleno jure (łac. w pełni praw), założona jako zakon rycerski na podstawie prawa kanonicznego, ze stanowiskiem wybieralnego wielkiego mistrza. Aktualnie zakon jako niezawisła instytucja ponadnarodowa jest uznawany m.in. przez: Austrię, Australię[1], Boliwię, Chorwację, Dominikanę, Estonię, Hiszpanię, Kanadę, Luksemburg, Macedonię Północną, Nową Zelandię[2], Rosję, Południową Afrykę, USA, Węgry i Komisję Europejską. Poza tymi krajami insygnia zakonne mogą być noszone do munduru wojskowego także w Australii, Czechach, Meksyku, Norwegii, Szwecji, Włoszech i na Malcie wraz z odznaczeniami państwowymi. W 2007 na podstawie umowy z Kancelarią Legii Honorowej Zakon został także w pełni uznany we Francji. W Polsce mogą być noszone do mundurów po uzyskaniu indywidualnej zgody Ministerstwa Obrony Narodowej.
Zakon św. Łazarza jako instytucja kościelna posiada dwie jurysdykcje religijne. W Austrii egzystuje na zasadzie Prawa kanonicznego § 708 CIC jako „Pia unio”, co zostało potwierdzone przez Konferencję Episkopatu Austrii w dniach 6–8 kwietnia 1976 i bullę kardynała Franciszka Koeniga z 15 grudnia 1977 (Z. 1202-77). W efekcie władze religijne Zakonu w Austrii wybierane przez Kapitułę Generalną są zatwierdzane przez Kościół katolicki na zasadzie Konkordatu z 1933 i ustawy państwowej z 21 czerwca 1980. Także w Hiszpanii prymas, kardynał Marceli González Martín i Duchowy Przeor Zakonu, zatwierdził swoją bullą z 18 marca 1984 tamtejszy Wielki Przeorat jako instytucję kościelną, w ramach czego Zakon otrzymał odnowienie statusu organizacji konwentualnej w Królestwie Hiszpanii (wraz z zakonnym Konwentem św. Urszuli w Toledo)[potrzebny przypis].