Zagończyk

Zagończyk – pojęcie historyczne (XVI–XVIII wiek) określające w dawnym wojsku polskim i kozackim dowódcę wojskowego stosującego taktykę działań na głębokim zapleczu nieprzyjaciela.

Za ostatniego „polskiego zagończyka” uważa się majora Henryka Dobrzańskiego pseudonim „Hubal”, który nie złożył broni po bitwie pod Kockiem i walczył nadal z Niemcami, prowadząc wojnę partyzancką do zimy 1939/1940.

Polscy zagończycy

• Kazimierz Pułaski
• Jerzy Dąbrowski
• Władysław Dąbrowski
• Henryk Dobrzański
• Jerzy Grobicki
• Aleksander Józef Lisowski
• Samuel Łaszcz
• Jan Odrzywolski
• Juliusz Rómmel
• Mikołaj Skrzetuski

Zobacz też

• „Zagończyk” – polski pociąg pancerny
• „Zagończyk” – pseudonim Franciszka Jerzego Jaskulskiego
• „Zagończyk” – pseudonim Feliksa Selmanowicza
• zagon
• Zagon na Koziatyn

Bibliografia

• Mała Encyklopedia Wojskowa, tom III (R – Ż), Wydawnictwo MON, Warszawa 1971
• Marcin Kamler [red.]: PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9