![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a0/%25D0%259F%25D0%25BE%25D1%2585%25D0%25BE%25D0%25B4_%25D0%2592%25D0%25BB%25D0%25B0%25D0%25B4%25D0%25B8%25D0%25BC%25D0%25B8%25D1%2580%25D0%25B0_%25D0%2592%25D0%25BE%25D0%25BB%25D0%25BE%25D0%25B4%25D0%25B0%25D1%2580%25D0%25B5%25D0%25B2%25D0%25B8%25D1%2587%25D0%25B0_%25D0%2593%25D0%25B0%25D0%25BB%25D0%25B8%25D1%2586%25D0%25BA%25D0%25BE%25D0%25B3%25D0%25BE_%25D0%25BD%25D0%25B0_%25D0%259A%25D0%25B8%25D0%25B5%25D0%25B2%25D1%2581%25D0%25BA%25D1%2583%25D1%258E_%25D0%25B7%25D0%25B5%25D0%25BC%25D0%25BB%25D1%258E.jpg/640px-%25D0%259F%25D0%25BE%25D1%2585%25D0%25BE%25D0%25B4_%25D0%2592%25D0%25BB%25D0%25B0%25D0%25B4%25D0%25B8%25D0%25BC%25D0%25B8%25D1%2580%25D0%25B0_%25D0%2592%25D0%25BE%25D0%25BB%25D0%25BE%25D0%25B4%25D0%25B0%25D1%2580%25D0%25B5%25D0%25B2%25D0%25B8%25D1%2587%25D0%25B0_%25D0%2593%25D0%25B0%25D0%25BB%25D0%25B8%25D1%2586%25D0%25BA%25D0%25BE%25D0%25B3%25D0%25BE_%25D0%25BD%25D0%25B0_%25D0%259A%25D0%25B8%25D0%25B5%25D0%25B2%25D1%2581%25D0%25BA%25D1%2583%25D1%258E_%25D0%25B7%25D0%25B5%25D0%25BC%25D0%25BB%25D1%258E.jpg&w=640&q=50)
Władymirko
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Władymirko[1] (ur. 1104, zm. 1153[1][2]) – książę dźwinogrodzki, książę halicki od 1141, syn Wołodara Rościsławowicza.
![]() | |
książę dźwinogrodzki | |
Okres |
od 1124 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
I książę halicki | |
Okres |
od 1141 |
Poprzednik |
--- |
Następca | |
książę przemyski | |
Okres |
od 1129 |
Poprzednik | |
Następca |
Wołodymyr Jarosławowicz od 1187 |
książę trembowelski | |
Okres |
od 1141 |
Poprzednik |
Grzegorz Wasylkowicz |
Następca |
od 1210 Izjasław Włodzimierzowicz |
Dane biograficzne | |
Data urodzenia | |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Małżeństwo |
córka Kolomana Uczonego |
Dzieci |
W 1124 został księciem na Dźwinogrodzie, w którym wzniósł murowaną cerkiew i budynek rezydencjonalny[3]. W 1129 roku po śmierci brata Rościsława został księciem przemyskim.
Po księstwie przemyskim do księstwa dźwinogrodzkiego przyłączył księstwo trembowelskie, a następnie po śmierci swojego kuzyna Iwana Wasylowicza (1141) zajął księstwo halickie, co spowodowało, że Władymirko z połączonych ziem utworzył jedno księstwo, którego stolicą około 1144 roku ustanowił Halicz[4].
Władając rozległymi ziemiami zjednoczonego Księstwa halickiego, zamierzał zjednoczyć pod swoim berłem również ziemie ruskie położone na wschodzie, jednak doznał porażki z rąk księcia kijowskiego Wsiewołoda II Olegowicza. W 1144 rozgromił powstanie bojarów halickich, którzy na tron chcieli powołać jego krewnego Iwana Berładnika, któremu na krótko udało się zdobyć Halicz.
Występował jako sojusznik księcia Jerzego Dołgorukiego w jego walce z księciem Izjasławem i pomógł mu zdobyć Kijów. Prowadził ciągłą walkę z Królestwem Węgier, opierając się na sojuszu z cesarzem bizantyjskim Manuelem Komnenem. W 1152 zawarł pokój z królem węgierskim Gejzą II.
Dwukrotnie walczył z księciem polskim Bolesławem Krzywoustym. W 1124 zorganizował udaną łupieżczą wyprawę na Biecz, co spowodowało odwetową wyprawę Bolesława Krzywoustego, zakończoną przegraną przez Władymirka bitwą pod Wilichowem. Do kolejnych walk z Polakami doszło w 1135, kiedy Władymirko najechał Małopolskę i zdobył Wiślicę.
Jego żoną była przypuszczalnie[1] nieznana z imienia córka króla Węgier Kolomana Uczonego, którą poślubił około roku 1117. Miał z nią syna Jarosława zwanego Ośmiomysłem.