Wzgórza Sokólskie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wzgórza Sokólskie (biał. Гродзенскае ўзвышша) – mezoregion fizycznogeograficzny, pasmo wzgórz pomiędzy dolinami Biebrzy, Niemna i Świsłoczy w Polsce (województwie podlaskim), położonych na terenach dawnej zachodniej Grodzieńszczyzny, znajdujących się w granicach Polski[1] i na Białorusi (obwód grodzieński), ciągnące się od Lipska na północy po Krynek na południu[2]. Wzgórza Sokólskie nazywane są również Wzgórzami Dąbrowsko-Sokólskimi lub Wysoczyzną Grodzieńską. Wyróżnia się osobne grzędy końcowo-morenowe – Mogilańską, Kopciowską, Kulewską, Dąbrowską i inne. Spotyka się równiny morenowe (Indurska i Racicka, wysokość 180–210 m).
Wzgórza Sokólskie w gminie Krynki | |
Zasięg regionu w obrębie Polski | |
Megaregion | |
---|---|
Prowincja | |
Podprowincja | |
Makroregion | |
Mezoregion |
Wzgórza Sokólskie |
Zajmowane jednostki administracyjne |
Cechują się występowaniem wysokich wzgórz morenowych, kemowych i ozowych przypominających krajobraz pojezierzy, jednak bez istniejących współcześnie jezior. Ukształtowane zostały w czasie zlodowacenia Warty (ponad 130 tys. lat temu), a ich materiałem narzutowym są przyniesione przez lodowiec skały ze wschodniej Finlandii i Karelii. W formowaniu wzgórz brały udział lodowce nie mniej niż czterech zlodowaceń.