![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/48/Accreting_coast_Image6.svg/langpl-640px-Accreting_coast_Image6.svg.png&w=640&q=50)
Wyspa barierowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wyspa barierowa – jedna z lądowych form akumulacyjnych powstających wzdłuż wybrzeża w wyniku wzdłużbrzegowego i poprzecznego do brzegu przemieszczania się osadów, w miejscach spadku energii fal[1]. Mają najczęściej postać wąskich i długich piaszczystych i piaszczysto-żwirowych utworów o niewielkim wyniesieniu ponad poziom morza.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/48/Accreting_coast_Image6.svg/640px-Accreting_coast_Image6.svg.png)
Łańcuch wysp barierowych osłania ok. 10 proc. wybrzeży świata. Długość tych łańcuchów wynosi 20 783 km. Trzy czwarte takich wysp znajduje się na półkuli północnej. U wybrzeży USA jest ich aż 405[2], a duże ich nagromadzenie to m.in. Sea Islands leżące u wybrzeży Karoliny Południowej i Georgii.
Za największą wyspę barierową uznaje się Padre Island, leżącą wzdłuż teksańskiego wybrzeża Zatoki Meksykańskiej, której długość przekracza 130 km, a szerokość nie przekracza 3 km.