![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/66/The_Sandow_Trocadero_Vaudevilles%252C_performing_arts_poster%252C_1894.jpg/640px-The_Sandow_Trocadero_Vaudevilles%252C_performing_arts_poster%252C_1894.jpg&w=640&q=50)
Wodewil
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wodewil (fr. vaudeville) – muzyczna forma dramatyczna[1] o komicznym charakterze[2], powstała we Francji w okresie baroku[3], łącząca tekst komediowy z piosenkami. Wodewil wpłynął na rozwój opery komicznej[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/66/The_Sandow_Trocadero_Vaudevilles%2C_performing_arts_poster%2C_1894.jpg/640px-The_Sandow_Trocadero_Vaudevilles%2C_performing_arts_poster%2C_1894.jpg)
Wodewile komponował m.in. Jean-Jacques Rousseau (Le devin du village)[4], Christoph Willibald Gluck (L'île de Merlin, La fausse esclave, Cythère assiegée)[2] i Maciej Kamieński (Nędza uszczęśliwiona)[5]. Twórcą librett do wodewili był m.in. Charles-Simon Favart[2]. W Polsce wodewil był główną muzyczną formą dramatyczną tworzoną w epokach klasycyzmu[6][7] i romantyzmu (do czasów Stanisława Moniuszki)[8].
Wodewil był popularny w pierwszej ćwierci XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdzie często łączył cechy kabaretu i burleski. Do artystów wodewilowych z tamtego okresu zaliczyć można Josephine Baker, George'a Burnsa i Boba Hope'a. W Polsce do luminarzy tej formy sceny muzycznej należał Ludwik Sempoliński.[potrzebny przypis]