Wilczak (kynologia)
mieszaniec wilka i psa / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Wilczak – mieszaniec wilka i psa.
![]() |
Ten artykuł dotyczy mieszańca wilka i psa. Zobacz też: inne znaczenia słowa wilczak. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4f/Oishani_Othari_van_Koekie%27s_Ranch.jpg/640px-Oishani_Othari_van_Koekie%27s_Ranch.jpg)
Wilk i pies mają tak dużo wspólnego materiału genetycznego, że mogą się bez problemu krzyżować. Krzyżówki takie powstają w warunkach naturalnych pomiędzy wilkami i zdziczałymi psami[1] (głównie w przypadku rozbicia watah i braku możliwości prokreacji w ramach gatunku) oraz w hodowlach psów – prowokowane przez człowieka. Powstałe osobniki cechują się wysoką potrzebą dominacji, terytorializmem i chęcią do polowań. W wyniku krzyżowania się z psami u wilków powstała ciemna okrywa włosowa[2]. Nie została wyeliminowana przez dobór naturalny, lecz częstotliwość jej występowania stale rośnie. Prawdopodobnie ma to związek ze zmniejszaniem się habitatu arktycznego, co spowodowane jest ocieplaniem się klimatu. Drapieżniki o jasnym umaszczeniu występują rzadko poza obszarem tundry, ponieważ ich futro nie zapewnia im tam kamuflażu.
Mieszańce północnoamerykańskich odmian wilka z psami różnych ras, popularnie określane słowem wolfdog (ang.), są szczególnie popularne w Stanach Zjednoczonych. Trzymane w domach jako domowe pupile, wilczaki stanowią duże zagrożenie dla ludzi, którzy hodują je niewłaściwie. Źle hodowane mogą wziąć małe zwierzęta lub nawet dzieci za potencjalną ofiarę, a dorosłych ludzi i inne psy potraktować jako konkurentów. Są to psy z charakterem i mają duże wymagania względem właściciela i otoczenia. Zwierzęta te odczuwają typowo wilczą chęć do znakowania swego terenu moczem, kopania i niszczenia przedmiotów. Półwilki bywają też hodowane dla potrzeb rynku nielegalnych psich walk.
Niektóre bastardy powstały na potrzeby wojska i służb, jako pies patrolujący granice, ratowniczy czy chroniący obiekty. Celem różnych programów hodowlanych było poprawienie kondycji fizycznej i zmysłów psów użytkowych. Większość eksperymentów zakończyła się niepowodzeniem z powodu niemożliwości wyeliminowania nabytych od wilków cech osobowościowych, takich jak ostrożność (lękliwość, ciągłe czuwanie) czy niezależność (nieprzewidywalność zachowań, brak pewności wykonania poleceń). Trwałe znaczenie hodowlane mają: