Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiersz toniczny – wiersz, w którym występuje jednakowa liczba zestrojów akcentowych w każdym wersie, a równocześnie ich rozkład nie jest stały.
Na przykład w Księdze ubogich Jana Kasprowicza, w strofie:
Dzięki regularnemu układowi zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach wybija się rytm, tempo muzyczne strofy. Najpopularniejszymi formatami wiersza tonicznego są w literaturze polskiej trójakcentowiec i sześcioakcentowiec[1].
Poeci, którzy stosowali wiersz toniczny, to m.in. Władysław Broniewski, Julian Tuwim, Kazimiera Iłłakowiczówna, Tadeusz Gajcy.
Wiersz toniczny był charakterystyczny dla wersyfikacji staroangielskiej i po części średnioangielskiej[2]. Występuje on również w metryce nowoangielskiej, zwłaszcza w poezji Gerarda Manleya Hopkinsa[3]. Robert Browning wierszem tonicznym czteroakcentowym napisał długi wiersz The Statue and the Bust:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.