Vitra Design Muzeum
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Vitra Design Muzeum – muzeum designu w Weil am Rhein (Niemcy), na granicy ze szwajcarskim miastem Bazylea, połączone z Fundacją Beyelera w Riehen ścieżką rzeźbiarską o dł. ok. 5 km zwaną „24 przystanki”. Forma prawna muzeum to fundacja. Rolf Fehlbaum, właściciel szwajcarskiego producenta mebli Vitra, początkowo planował budynek na stałą ekspozycję swojej kolekcji krzeseł i mebli. Po spotkaniu z Alexandrem von Vegesack został pomyślany i zrealizowany jako muzeum designu dla zmieniających się wystaw i wydarzeń. Alexander von Vegesack został mianowany dyrektorem-założycielem muzeum i kierował nim w latach 1989–2010. W tym czasie muzeum rozwinęło się w znany na całym świecie i wiodący adres w dziedzinie projektowania i architektury. W latach 2011–2020 muzeum było zarządzane przez Mateo Kriesa i Marca Zehntnera jako współdyrektorów. Pod ich wspólnym kierownictwem znacznie rozszerzono zakres wystaw i wydarzeń. Od 2020 roku Vitra Design Museum kieruje Mateo Kries jako dyrektor, Sabrina Handler jako zastępca dyrektora, a Heiko Hoffmann jako szef finansów. Co roku organizowane są dwie okresowe duże wystawy, a uzupełnia je zróżnicowany program towarzyszący wydarzeń, wycieczek z przewodnikiem i warsztatów[1].
Budynek muzeum od tyłu (2006) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Miejscowość |
Weil am Rhein | ||
Adres |
Charles-Eames-Str. 1 | ||
Data założenia |
3 października 1987 | ||
47°36′10″N 7°37′05″E | |||
| |||
Strona internetowa |
Vitra Design Museum jest miejscem zmieniających się tematycznie wystaw, retrospektywy i warsztatów z dziedziny architektury i designu. Podczas gdy wcześniejszym celem muzeum było promowanie „popularyzacji designu”, dzisiejsi kuratorzy cenią design, który jest „badany i wyniki udostępniane szerszemu ogółowi”[1].
Krytyk architektury Philip Johnson napisał o kampusie Vitara: „Od czasu Wystawy mieszkaniowej w Weißenhof nigdzie na świecie nie wzniesiono więcej budynków najwybitniejszych architektów zachodniej półkuli”. Architekci przywiązywali dużą wagę do harmonijnego wkomponowania swoich budynków w otaczającą tkankę i połączenia ich z naturą w trójkącie granicznym[2].