Uświęcenie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Uświęcenie – termin w teologii wywodzący się bezpośrednio z Biblii. W odniesieniu do człowieka, oznacza proces, który rozpoczyna się po nowym narodzeniu. W odróżnieniu do usprawiedliwienia, które jest jednorazowym aktem dokonanym przez Boga, uświęcenie trwa nieustannie aż do ziemskiej śmierci człowieka.
Uświęcenie to dzieło Boga Ojca, Boga Syna (Jezusa Chrystusa) i Boga Ducha Świętego dokonywane w życiu nowo narodzonego człowieka, której efektem jest stopniowa zmiana jego życia na obraz i podobieństwo Boga. Według chrześcijańskiej teologii oznacza to, że człowiek staje się bardziej czysty i pobożny w postępowaniu.
Proces uświęcenia kończy się z chwilą ziemskiej śmierci człowieka. Po śmierci chrześcijanina uświęcenie nie jest potrzebne, ponieważ człowiek otrzymuje nowe ciało, całkowicie wolne od grzechu.