Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Third – trzeci studyjny i pierwszy podwójny album grupy Soft Machine nagrany w styczniu, kwietniu i maju 1970 r. i wydany w czerwcu tego samego roku.
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Soft Machine | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Nagrywany | ||||
Gatunek | ||||
Długość |
74:78 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
Od lutego 1969 do września 1970 Soft Machine istnieli jako trio, następnie jako septet, potem byli kwintetem i w końcu od lutego 1970 r. kwartetem. Zmieniła się także ich muzyka. Z rockowej grupy stali się grupą wykonującą psychodeliczny rock i wreszcie grupą jazzrockową i w tym samym czasie awangardową.
Właśnie rok 1970 zaznaczył się największą zmianą stylu w całej historii grupy. Jako źródło tej zmiany podaje się zwykle przykład przełomowego albumu Milesa Davisa Bitches Brew oraz A Tribute to Jack Johnson. Cytuje się także słowa Hoppera Mike i ja byliśmy pod mocnym wpływem grup Milesa Davisa z 1970 r. – wszystkich całkowicie elektrycznych zespołów z Keithem Jarrettem na instrumentach klawiszowych i Michaelem Hendersonem na basie – i Jacka Johnsona, i koncertowych LP z Fillmore[3].
Jednak album Third został wydany w czerwcu, a nagrany w styczniu, kwietniu i maju 1970 r. Album Bitches Brew został wydany 30 marca 1970 r., a Jack Johnson został nagrany w kwietniu 1970 r. a wydany w lutym 1971. Skoro styczniowe koncertowe nagrania Soft Machine brzmią podobnie jak studyjne nagrania majowe, wpływ tych nagrań Davisa na brzmienie albumu Third był żaden. I Davis i Soft Machine doszli do podobnych rezultatów, chociaż ich źródła i rozwój były zupełnie inne.
Pewien wpływ mógł mieć wydany w maju 1969 r. album Emergency! grupy Tony'ego Williamsa Lifetime (z Johnem McLaughlinem na gitarze i organistą Larrym Youngiem. Był to prawdopodobnie najbardziej wpływowy album końca lat 60. XX w. ukazujący możliwości jakie niesie zelektryfikowanie instrumentów[4].
Firma ABC/Probe postanowiła nie odnawiać kontraktu nagraniowego z zespołem. Kontrakt dla dalszego istnienia grupy był konieczny. Na szczęście zainteresowanie grupą wyraziła wielka firma nagraniowa CBS i ostatecznie podpisano kontrakt na nagranie pięciu albumów. Chociaż zespół otrzymał zaliczkę za nagranie pierwszego dla CBS albumu, to za studio musiał zapłacić sam. To tłumaczy rekordowy czas w jakim album został nagrany.
Zespół zdecydował się na niezależne londyńskie studio I.B.C., które kiedyś nagrywało takie zespoły jak The Rolling Stones, Cream i The Who (w 1969 r. została w nim nagrana opera rockowa Tommy), ale w 1970 r. nie miało już dawnej popularności, więc było stosunkowo tanie, chociaż dysponowało 8-ścieżkowym sprzętem nagrywającym.
Podstawowe nagrania trzech utworów albumu ("Slightly All the Time", "Moon in June", "Out-Bloody-Rageous") został wykonane w kwietniu, najpewniej 10 kwietnia[5]. Zapewne 6 maja nałożono puzon Nicka Evansa, flet i basowy klarnet Jimmy'ego Hastingsa z grupy Caravan oraz skrzypce Raba Spalla.
Chociaż Third był podwójnym albumem, to składał się tylko z czterech, ale za to prawie 20-minutowych utworów.
Album ten reprezentuje całkowite odejście zespołu od ich poprzedniego stylu muzycznego. Zmiana była radykalna. Pojawiły się mocniejsze jazzowe struktury i frazy, utwory stał się bardziej koherentne, pomysły muzyczne zostały rozwinięte i doprowadzone do końca, w nowatorski sposób wykorzystano elektronikę, freejazowe partie saksofonowe Deana zostały wysunięte bardziej na pierwszy plan, nieortodoksyjny styl gry na perkusji Wyatta budował podstawę energetyczną utworów, tworzył napięcia i kontrasty, wykorzystywano drony, Hopper zaczął grać na basie palcami zamiast piórkiem, co dało bardzie kontrabasowe brzmienie...
W rezultacie tych zmian zespół wkroczył na zupełnie nowe terytorium muzyczne; to co powstało, było złożonym, innowacyjnym dziełem, które spowodowało, iż album ten okazał się być jednym z najważniejszych wydawnictw muzycznych w rozwoju jazzrocka. Był także najlepiej sprzedającą się płytą Soft Machine[6].
Album ten także zasygnalizował podział zespołu; po jednej stronie stanął Robert Wyatt, który dalej chciał inkorporować w muzyczne struktury grupy swoje śpiewane partie, a po drugiej stronie stanęli Ratledge, Hopper i Dean, którzy chcieli być zespołem wyłącznie instrumentalnym, całkowicie jazzowym.
1. Facelift (Hopper) [18:45]
2. Slightly All the Time (Ratledge) [18:12]
3. Moon in June (Wyatt) [19:08]
4. Out-Bloody-Rageous (Ratledge) [19:13]
W 2007 r. Sony & BMG Music Entertainment wydało dwudyskową wersję albumu:
Występ Soft Machine na pewno nie należał do najlepszych, co spowodowane zostało kilkoma czynnikami, z których najważniejsze to problemy grupy ze sprzętem (np. nie włączył się "fuzz box" basowej gitary Hoppera), atmosfera miejsca wypełnionego dystyngowaną publicznością i restrykcje BBC. Jednak Wyatt jak zwykle wystąpił rozebrany do połowy. Mimo tego, koncert został bardzo przychylnie przyjęty przez publiczność. Po koncercie starsze damy podchodziły do Roberta Wyatta i mówiły "Dzień dobry Robercie, było to bardzo miłe"[8].
Rok | Lista | Pozycja |
---|---|---|
1970 | Record Retailer. Albumy popowe | 18 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.