The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w październiku i wydana na albumie John Wesley Harding w grudniu 1967 r.
| Wykonawca utworu z albumu John Wesley Harding | |
| Bob Dylan | |
| Wydany |
27 grudnia 1967 |
|---|---|
| Nagrywany |
17 i 18 października 1967 |
| Gatunek | |
| Długość |
5:35 |
| Twórca |
Bob Dylan |
| Producent |
Bob Johnston |
| Wydawnictwo | |
"The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest" jest filozoficzną powiastką, z gatunku, które w krajach anglosaskich noszą nazwę "shaggy-dog stories". Były to opowieści, zazwyczaj dość długie, z absurdalnymi, nierzeczywistymi i nieracjonalnymi zachowaniami bohaterów prowadzącymi do dziwacznego i często w ogóle niezwiązanego z akcją zakończenia.
Piosenka ta jest jednym z trzech najważniejszych utworów albumu, które ustalają jego ton. Dwoma pozostałymi są "I Dreamed I Saw St. Augustine" i "Drifter’s Escape"[1].
Tematem ballady jest pożądanie i ci, którzy mu się poddają. Ta najdłuższa piosenka na albumie jest równocześnie ostrzeżeniem przed całkowitym zaufaniem innym osobom. Bohaterami tej tragifarsy są dwie postacie, których role są zarazem humorystyczne jak i tragiczne. Jednak pod tym wszystkim znajduje się smutna historia zdrady i oszustwa. Niektóre interpretacje piosenki ukazywały ją jako zakamuflowany atak na byłego menedżera Dylana – Alberta Grossmana – z którym artysta zerwie współpracę w 1969 r.[2]
Bohaterowie utworu różnią się; Frankie Lee jest prostym i bezpośrednim człowiekiem, podczas gdy Judas Priest jest po prostu oszustem. Cała ta "dramatyczna" podstawa utworu jest nawiązaniem do kuszenia Jezusa przez Szatana; jednak w tej balladzie Szatan odnosi sukces. Sam Dylan wydaje się utożsamiać z Frankiem, który ostatecznie uległ cielesnemu pożądaniu. Nigdy niematerialistyczny Dylan rzadko wyrażał publicznie takie wręcz archetypiczne słabości czy nawet przyzwyczajenia gwiazd rocka.
Andy Gill w swojej książce Don't Think Twice, It's All Right z 1998 r. uważa, iż ballada ta jest zarówno echem ostatnich kontraktowych negocjacji Dylana jak i tych z wcześniejszego etapu kariery. Mówić o tym może scena ponaglania Frankiego przez Judasa do pochopnej decyzji "zanim [dolary] znikną". Marchewką na kiju, która ma ostatecznie przekonać go do poddania się, jest burdel. Frankiemu wydaje się on "Rajem", gdy tak naprawdę jest to "Wieczność" – cena śmiertelnej duszy Frankiego. Po 16 dniach/nocach hedonistycznego korzystania z zasobów tego domu, Frankie umiera w ramionach Judasa-Szatana.
Ballada kończy się kolejnym aforyzmem Dylana – "Nie bierzcie pomyłkowo Raju/za ten dom na drogi skraju".
Jednak prawdziwym zakończeniem piosenki są słowa Nic nie zostało ujawnione.
Dylan bardzo rzadko wykonywał tę balladę.
- Koncerty z Grateful Dead w 1987 r.
- Tournée z Tom Petty and the Heartbreakers w 1988 r.
- Tournée w roku 2000
- Jerry Garcia/David Grisman – Been All Around This World (2004)
- Martyna Jakubowicz – Tylko Dylan (2005) (jako "Jot jak Judasz")
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
