Teleskop kosmiczny Chandra
teleskop kosmiczny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Teleskop kosmiczny Chandra (ang. Chandra X-ray Observatory, CXO) – teleskop kosmiczny pracujący w zakresie promieni rentgenowskich, wyniesiony na orbitę przez prom kosmiczny Columbia 23 lipca 1999 roku podczas misji STS-93.
Wizja artystyczna teleskopu | |||
Indeks COSPAR |
1999-040B | ||
---|---|---|---|
Indeks NORAD |
25867 | ||
Państwo | |||
Zaangażowani | |||
Rakieta nośna | |||
Miejsce startu | |||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Perygeum |
20 046 km[1] | ||
Apogeum |
128 769 km[1] | ||
Okres obiegu |
3808,60 min[1] | ||
Nachylenie |
45,1°[1] | ||
Czas trwania | |||
Początek misji |
23 lipca 1999 04:31 UTC | ||
Wymiary | |||
Wymiary |
dł. 12,2 m, rozpiętość baterii słonecznych: 18,9 m[1] | ||
Masa całkowita |
masa bez paliwa 4790 kg, masa startowa 5865 kg[2] | ||
|
Nosi on imię hinduskiego fizyka pracującego w USA Subrahmanyana Chandrasekhara, który jako pierwszy obliczył maksymalną masę białego karła (Granica Chandrasekhara). W sanskrycie słowo ćandra oznacza „Księżyc” lub „jasny”.
Teleskop Chandra jest trzecim z kosmicznych obserwatoriów wystrzelonych przez agencje NASA oraz ESA. Pierwszym był pracujący w zakresie światła Hubble, potem wyniesiono wykrywającego promieniowanie gamma Comptona. Po teleskopie Chandra został umieszczony w kosmosie jeszcze jeden teleskop prowadzący obserwacje w zakresie podczerwieni – Kosmiczny Teleskop Spitzera. Przez pewien czas Chandra był określany skrótem AXAF (ang. Advanced X-ray Astronomical Facility).
Prowadzenie obserwacji w zakresie promieni rentgenowskich utrudnia pochłaniająca je atmosfera Ziemi. Teleskopy kosmiczne pozwalają na pokonanie tego ograniczenia, co pozwala na obserwacje białych karłów, gwiazd neutronowych oraz czarnych dziur.