Służba łączności (II RP)

Służba łączności – służba administracyjna Wojska Polskiego II RP wyspecjalizowana w zaopatrywaniu Sił Zbrojnych w urządzenia i materiał telegraficzny, telefoniczny, radiotelegraficzny i inny służący dla celów łączności^[1].

Służba łączności posiadała własny personel kierowniczy i wykonawczy oraz zakłady niezbędne dla wypełnienia jej zadań. Na szczebli centralnym (Ministerstwa Spraw Wojskowych) funkcjonowały Centralne Zakłady Wojsk Łączności w Warszawie, a na szczeblu okręgu korpusu okręgowe zakłady telegraficzne oraz okręgowe zakłady radiotelegraficzne, wchodzące w skład kadr kompanii zapasowych batalionów telegraficznych lub radiotelegraficznych.

Przypisy

1. Art. 2 pkt 6 dekretu Naczelnego Wodza z dnia 20 marca 1921 r. o administracji Siły Zbrojnej (Dziennik Rozkazów Wojskowych z 1921 r. Nr 15, poz. 295).

Bibliografia

• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24. T. 2/III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.