![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d0/Holzschaedlinge-28.jpg/640px-Holzschaedlinge-28.jpg&w=640&q=50)
Sznur grzybniowy
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Sznur grzybniowy – wiązka równolegle ułożonych strzępek grzyba, wyraźnie różniąca się swoją budową i złożonością od pozostałych strzępek. Wchodzące w jej skład strzępki są zróżnicowane pod względem budowy i funkcji; można wyróżnić strzępki podstawowe, strzępki przewodzące i strzępki wzmacniające. Mogą też tworzyć między sobą anastomozy (połączenie poprzeczne)[1]. Strzępki tworzące zewnętrzną warstwę sznura grzybniowego są cienkie i grubościenne. Mają średnicę 2–4 μm, bardzo niewielkie światło komórek, a w ich ścianie komórkowej zazwyczaj znajduje się szczawian wapnia. Strzępki wewnętrzne, tzw. strzępki naczyniowe są szerokie, grubościenne i w środku puste (bez cytoplazmy)[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d0/Holzschaedlinge-28.jpg/640px-Holzschaedlinge-28.jpg)
U grzybów saprotroficznych sznury grzybniowe umożliwiają pokonanie większych odległości, co zwiększa szansę na dotarcie do odpowiedniego podłoża, u grzybów pasożytniczych zwiększa szansę na zaatakowanie żywiciela[1]. Sznury grzybniowe mają zdolność przewodzenia węglowodanów oraz jonów azotanowych. Prawdopodobnie czynnikiem inicjującym powstawanie sznurów grzybniowych jest dostępność azotu. Zaobserwowano, że powstają one gdy w podłożu występują jony azotanowe, nie pojawiają się one natomiast w podłożu zawierającym jony amonowe[2].
Strukturą bardziej złożoną od sznurów grzybniowych są ryzomorfy[2]. Czasami są one utożsamiane ze sznurami grzybniowymi[3]. Trudno przeprowadzić ostre rozgraniczenie między nimi; za sznury grzybniowe należy uznać ryzomorfy o prostszej budowie i niewielkich rozmiarach[1].