Szkoła Zimowa Artylerii
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Zimowa Szkoła Artylerii – wyższa szkoła wojskowa założona w 1819 roku. Mieściła się w budynku Szkoły Wojkowej Aplikacyjnej na ulicy Miodowej w Warszawie.
Zajęcia w niej odbywały się w okresie zimowym. Wówczas przybywali do niej podoficerowie i pogłębiali teorię. Po odbyciu półrocznego kursu wracali do swych pułków i awansowali na oficerów. Oficerowie również mogli przechodzić kursy doszkalające[1]. Szkoła cieszyła się pewną niezależnością od wielkiego księcia Konstantego[2].
Komendantem szkoły został Valentin d'Hautervie[3]. Tak scharakteryzował szkołę Józef Jaszowski: "[...] klas było dwie, wyższa i niższa, profesorami byli: Skrodzki i Kitajewski, profesorowie uniwersytetu do dawania fizyki i chemii po godzinie w tygodniu, kapitan inżenierów Koroiot dawał fortyfikacji i jeometrii wykreślanej przez 6 i 3 godzin, kapitan artylerii Bem dawał artylerii przez 6 godzin, ja matematyki przez 12 godzin w tygodniu i to była klasa wyższa; w niższej dawali matematyki porucznicy Błeszyński i Piotrowski. W wyższej klasie było pomiędzy słuchaczami oficerów z gwardii artylerii konnej rosyjskiej, i z naszej artylerii jedenastu, podchorążych i podoficerów rosyjskich było pięciu, a polskich dwudziestu. Szkoła szła wybornie, młodzież przykładała się z wielką chęcią, bo szło jej o awans"[4]. Do dyspozycji szkoła miała 2 działa[5]. Ukończyło ją 54 oficerów artylerii[6].