Sygnały (miesięcznik)
pismo społeczno-kulturalne publikowane we Lwowie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
pismo społeczno-kulturalne publikowane we Lwowie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sygnały – niezależne lewicowe pismo społeczno-kulturalne publikowane we Lwowie w latach 1933–1939. Tytuł pisma nawiązywał do wywrotowego dramatu Ewy Szelburg-Zarembiny (która również publikowała w "Sygnałach"), opublikowanego w 1933 roku, będącego ostrą krytyką systemu kapitalistycznego.
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Tematyka |
literatura |
| Język |
polski |
| Pierwszy numer | |
| Ostatni numer | |
| Redaktor naczelny |
Redaktorem naczelnym był Karol Kuryluk. Do komitetu redakcyjnego należeli: Tadeusz Banaś, Aleksander Baumgardten, Stanisława Blumenfeld, Halina Górska, Tadeusz Hollender, Anna Kowalska, Stefan Kawyn, Andrzej Kruczkowski, Bolesław Lewicki, Marian Promiński i Stanisław Rogowski.
W pierwszym numerze redakcja deklarowała: Wchodzimy na świat bez programu! Nie chcemy wypowiadać szumnych słów i haseł ani stawiać papierowych granic, tężejących potem w mur, o który musielibyśmy kiedyś tłuc bezradnie głowami. ... Razem nie stanowimy ani lewicy, ani prawicy. Nie reprezentujemy też złotego środka społecznie czy literacko. Chcemy być po prostu ludźmi i to nam wystarcza.
"Sygnały" stworzyły łamy dla literackiej młodzieży Lwowa i okolic (Erwin Axer, Stanisław Jerzy Lec, Czesław Miłosz, Debora Vogel, Mirosław Żuławski), Kuryluk szybko pozyskał wybitne pióra z całego kraju (Maria Dąbrowska, Bruno Schulz, Leopold Staff, Andrzej Strug, Julian Tuwim, Józef Wittlin) i zagranicy (Henri Barbusse, André Malraux, Carl von Ossietzky, Bertrand Russell, Upton Sinclair, Paul Valéry). "Sygnały" zamieszczały korespondencje z Paryża, Londynu i Berlina; recenzowały książki, wystawy, spektakle teatralne i koncerty; reprodukowały prace artystów polskich: Jan Cybis, Xawery Dunikowski, Henryk Gotlib, Bronisław Wojciech Linke, Maria Jarema, Bruno Schulz, Zygmunt Waliszewski, a sporadycznie także obcych: Mychajło Rudnycki; promowały awangardowych fotografów i fotomontażystów (Otto Hahn, Jerzy Janisch, Margit Sielska-Reich, Mieczysław Szczuka); popularyzowały nowoczesną sztukę europejską (Alexander Archipenko, Gauguin, van Gogh, Max Ernst). Z "Sygnałami" współpracowali utalentowani rysownicy (Karol Baraniecki, Fryderyk Kleinman, Eryk Lipiński, Franciszek Parecki), znani ze swoich ciętych karykatur (w tym Hitlera, Mussoliniego, Franco). Numery specjalne poświęcono miejscowej kulturze lwowskiej, a także ukraińskiej, żydowskiej, białoruskiej.
W 1938 bojówka ONR zaatakowała redakcję "Sygnałów" i Kuryluk cudem uniknął ciosu łomem w głowę. Im bliżej wojny, tym bardziej pogarszała się sytuacja finansowa pisma, które utrzymywało się ze sprzedaży, reklamy i okazjonalnych datków. Zaostrzała się też cenzura i wzmagały szykany (rewizje redakcji, konfiskaty nakładu, zawieszenie pisma). Jednak Kuryluk wydawał "Sygnały", na końcu już niemal w pojedynkę, do końca sierpnia 1939. Po wybuchu wojny zadeponował archiwum "Sygnałów" w bibliotece Ossolineum (dziś Stefanyka). Po zakończeniu II wojny światowej i wygnaniu Polaków ze Lwowa archiwum "Sygnałów" wraz z innymi bezcennymi egzemplarzami materialnymi kultury polskiej nie zostało zwrócone prawowitym właścicielom i do dnia dzisiejszego pozostaje poza współczesnymi granicami kraju.
Na fali październikowej odwilży roku grupa młodych wrocławskich dziennikarzy założyła krótkotrwałe "Sygnały II".
