Stereotyp spiskowy (dawniej: stereotyp duszy grupowej ) – rodzaj stereotypu , konstrukcja myślowa w formie swoistej personifikacji danej grupy, stanowiącej jej reprezentację jako odrębnego i zintegrowanego bytu – kolektywnego wroga[1] .
Stereotyp spiskowy przypisuje wrogie zamiary danej grupie, np. Żydom. Powyżej Książka Siergieja Aleksandrowicza Nilusa z 1912 („Wielkie w małym i Antychryst”) zawierająca tekst Protokołów mędrców Syjonu – rosyjskiej antysemickiej fałszywki spreparowanej przez Ochranę opisującej rzekome plany osiągnięcia przez Żydów globalnej dominacji. Podpisy (między okultystycznymi symbolami i wersją karty Tarota „Rydwan”) brzmią: „W ten sposób wygramy”, „Znak antychrysta ” (oznaczający pentagram Tetragrammaton), „Bezprawie”, „Tarot”, „INRI”, „Wielka tajemnica”. Dała ona początek współczesnej literaturze spiskowej. Istotne stają się rzekome wrogie zamiary przypisywane danej grupie, a nie jej konkretne cechy. Wszystkie grupy uznawane za wrogie stereotyp spiskowy przedstawia podobnie.
„Żydzi dążący do władzy nad światem” – wystawa antysemicka podczas niemieckiej okupacji we Francji (1942)