Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Georgiew Paprikow (bułg. Стефан Георгиев Паприков; ur. 12 kwietnia 1858 w Pirdopie, zm. 30 maja 1920 w Sofii[1]) – bułgarski generał, polityk i dyplomata, minister wojny (1899–1903), minister spraw zagranicznych (1908–1910), deputowany 17. kadencji Zgromadzenia Narodowego[1].
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Minister wojny Bułgarii | |
Okres |
od 18 stycznia 1899 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Bułgarii | |
Okres |
od 16 stycznia 1908 |
Poprzednik | |
Następca |
Pochodził z rodziny rzemieślniczej, był synem Georgiego Paprikowa i Geny[2]. W latach 1875–1876 pracował jako nauczyciel w Panagjuriszte. W 1875 wziął udział w powstaniu starozagorskim, a w 1876 w powstaniu kwietniowym[1]. W obawie przed aresztowaniem, wyjechał do Płowdiwu, gdzie uczył się języka rosyjskiego. Po wyzwoleniu Bułgarii przeniósł się do Sofii, gdzie wstąpił do szkoły wojskowej[2].
W 1879 ukończył szkołę wojskową w Sofii, uzyskując stopień podporucznika[1]. W 1883 ukończył studia w Akademii Mikołajewskiej w Sankt Petersburgu i po powrocie do kraju objął dowództwo nad kompanią piechoty[2]. W 1885 otrzymał awans na stopień kapitana. Po zjednoczeniu Księstwa Bułgarii ze Rumelią Wschodnią wyjechali z Bułgarii oficerowie rosyjscy, co otworzyło szanse szybkiego awansu dla młodych oficerów bułgarskich. Paprikow w trybie nagłym został przeniesiony z garnizonu w Ruse do Sofii, gdzie otrzymał stanowisko oficera do zadań specjalnych przy sztabie generalnym armii bułgarskiej[2].
W czasie wojny serbsko-bułgarskiej w 1885 roku pełnił funkcję szefa sztabu zachodniego korpusu armii bułgarskiej[1]. Należał do współtwórców zwycięstwa w bitwie pod Sliwnicą (5–7 listopada 1885), a następnie dowodził ofensywą w kierunku na Pirot. W końcowej fazie wojny uczestniczył wspólnie z oficerami serbskimi w wytyczaniu linii demarkacyjnej, oddzielającej obie strony konfliktu. Za zasługi wojenne został uhonorowany Orderem waleczności III klasy. Po zakończeniu wojny pracował w sztabie i uczestniczył aktywnie w tłumieniu buntu prorosyjskich oficerów w Ruse i w Silistrze w roku 1887[2]. W tym samym roku objął stanowisko szefa sztabu generalnego, a następnie komendanta szkoły wojskowej (1887–1891). W czasie pracy w szkole opracował kilka podręczników dla kursantów, głównie z zakresu administracji wojskowej[2]. W 1890 na polecenie księcia Bułgarii Ferdynanda został umieszczony w areszcie domowym, podejrzewany o działania rusofilskie[2]. Kiedy podejrzenia wobec Paprikowa się nie potwierdziły, został awansowany na podpułkownika w 1891 objął stanowisko szefa wydziału administracyjnego w sztabie armii. W 1896 ponownie objął stanowisko szefa sztabu generalnego, które pełnił przez trzy lata[1].
W 1899 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Dimitara Grekowa, a następnie pełnił tę funkcję w czterech kolejnych gabinetach w latach 1899–1903. Był związany politycznie z Partią Demokratyczną[1]. Po dymisji ze stanowiska ministerialnego Paprikow pełnił przez dwa lata funkcję głównego inspektora piechoty. W latach 1906–1908 był przedstawicielem dyplomatycznym Bułgarii w Rosji. Po awansie na generała porucznika w 1908 odszedł ze służby wojskowej i objął stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Aleksandyra Malinowa[1]. Kierował resortem w 1908, kiedy Bułgaria ogłosiła niepodległość. Po dymisji rządu Malinowa powrócił do służby dyplomatycznej, kierując poselstwem bułgarskim w Petersburgu[1]. W czasie I wojny bałkańskiej prowadził rozmowy z dowództwem czarnogórskim i serbskim, był także w składzie delegacji bułgarskiej negocjującej traktat londyński (1913). W latach 1914–1919 zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym[1]. Zmarł w swoim domu w Sofii.
W czasie pracy w szkole wojskowej napisał dwutomową historię wojny serbsko-bułgarskiej[2].
Był żonaty (żona Teodora z d. Enczewa (1869-1943)), miał dwie córki (Anę i Zoję) i syna Asena[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.