Starszy chorąży

Starszy chorąży (st. chor.) – stopień wojskowy Wojsk Lądowych i Sił Powietrznych RP w korpusie podoficerskim (do 2004 roku w osobnym korpusie chorążych).

Starszy chorąży

Wojska Lądowe

Aktualne oznaczenie stopnia

naramiennik

kurtka nieprzemakalna

Stopień starszego chorążego został wprowadzony w Wojsku Polskim na podstawie ustawy z dnia 29 marca 1963 o służbie wojskowej chorążych Sił Zbrojnych, która weszła w życie 4 kwietnia tego roku. Był wówczas jednym z dwóch stopni występujących w korpusie chorążych Sił Zbrojnych. Na stopień starszego chorążego mianował minister obrony narodowej, a w wojskach wewnętrznych – minister spraw wewnętrznych. Na stopień starszego chorążego mógł być mianowany chorąży po przesłużeniu w tym stopniu pięciu lat^[1][2].

W hierarchii wojskowej stoi bezpośrednio wyżej od chorążego i niżej od starszego chorążego sztabowego.

Stopnie równorzędne
Nazwa stopnia	Nazwa formacji, w której stopień występuje (występował)	Okres występowania
starszy chorąży marynarki	Marynarka Wojenna	od 4 kwietnia 1963
starszy chorąży	Służba Kontrwywiadu Wojskowego	od 1 października 2006[3]
starszy chorąży	Służba Wywiadu Wojskowego	od 1 października 2006[3]
starszy chorąży	Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego	od 29 czerwca 2002[4]
starszy chorąży	Agencja Wywiadu	od 29 czerwca 2002[4]
starszy chorąży	Urząd Ochrony Państwa	od 10 maja 1990[5] do 29 czerwca 2002
starszy chorąży	Biuro Ochrony Rządu	do 1 lutego 2018[6]
starszy chorąży SOP	Służba Ochrony Państwa	od 1 lutego 2018[7]
starszy chorąży Służby Więziennej	Służba Więzienna	od 26 listopada 1983[8]
starszy chorąży Straży Granicznej	Straż Graniczna	od 19 listopada 1990[9]
starszy chorąży pożarnictwa	Straże pożarne	od 1 maja 1975[10] do 1 stycznia 1992
starszy aspirant	Państwowa Straż Pożarna	od 1 stycznia 1992[11]
starszy aspirant Policji	Policja	od 10 października 1995[12]
starszy chorąży Milicji Obywatelskiej	Milicja Obywatelska i Służba Bezpieczeństwa	od 29 listopada 1974[13] do 10 maja 1990[14]

Oznaczenie stopnia

Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku starszy chorąży nosił na środku taśmy otokowej czapki garnizonowej podoficera umieszczone w linii równoległej do krawędzi taśmy dwie gwiazdki, przy czym odległość między ramionami gwiazdek wynosiła 2 mm. Naramienniki obszyte wokół (z wyjątkiem miejsca wszycia rękawa) jednolitą taśmą szerokości 5 mm. Ponadto dwie gwiazdki umieszczone wzdłuż linii prostej biegnącej przez środek naramiennika; pierwsza w odległości 3 cm od wszycia rękawa, drugą w odległości 5 mm od wierzchołka ramienia pierwszej gwiazdki do kąta wklęsłego między dwoma ramionami drugiej gwiazdki^[15].

Przypisy

1. Dz.U. z 1963 r. nr 15, poz. 78.
2. Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. s. 410.
3. Dz.U. z 2006 r. nr 104, poz. 710.
4. Dz.U. z 2002 r. nr 74, poz. 676.
5. Dz.U. z 1990 r. nr 30, poz. 180.
6. Dz.U. z 2017 r. poz. 985.
7. Dz.U. z 2018 r. poz. 138.
8. Dz.U. z 1983 r. nr 63, poz. 289.
9. Dz.U. z 1990 r. nr 78, poz. 462.
10. Dz.U. z 1975 r. nr 50, poz. 321.
11. Dz.U. z 1991 r. nr 88, poz. 400.
12. Dz.U. z 1995 r. nr 104, poz. 515.
13. Dz.U. z 1974 r. nr 44, poz. 264.
14. Dz.U. z 1985 r. nr 38, poz. 181.
15. Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku. s. 49-55.

Bibliografia

• Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. Brak numerów stron w książce
• Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.Sprawdź autora:1. Brak numerów stron w książce
• Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972. Brak numerów stron w książce