![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/1614_Anti-Alkoran_title_page.jpg/640px-1614_Anti-Alkoran_title_page.jpg&w=640&q=50)
Starodruk
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Starodruk (stary druk) – publikacje drukowane z okresu od wynalezienia druku do końca XVIII w. Do starodruków zaliczają się również inkunabuły[1]. W różnych czasach i różnych krajach przyjmowano końcowa datę w zależności od przełomowych dat w historii lub w dziejach literatury danego kraju. Współcześnie zazwyczaj za datę końcową przyjmuje się rok 1800, wyjątkiem jest m.in. Anglia, gdzie granicą jest rok 1640. Starodruki cechuje ręczne wytwarzanie wszystkich ich składników: papieru, typografii, ewentualnych ilustracji lub oprawy[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/1614_Anti-Alkoran_title_page.jpg/320px-1614_Anti-Alkoran_title_page.jpg)
Według Karola Estreichera, twórcy „Bibliografii Polskiej” do starodruków zalicza się książki wydane w latach 1501–1800. Szacuje się, że na terenie Polski wydano 73 tys. tytułów starodruków[potrzebny przypis].
Według Kaweckiej-Gryczowej przeciętny nakład polskiego starodruku w XVI i XVII wieku to 500 egzemplarzy. Starodruki obejmują książki składane techniką ksylograficzną oraz książki złożone czcionką ruchomą[potrzebny przypis].