Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Tomiak (ur. 15 września 1894 w Wolsztynie, zm. 8 maja 1975 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny z bolszewikami i II wojny światowej.
pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
15 września 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
8 maja 1975 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Urodził się w rodzinie Walentego i Weroniki z Masznerów[1]. Za udział w strajku szkolnym został usunięty z wolsztyńskiego gimnazjum. Naukę kontynuował w Poznaniu, Fryburgu, Wrocławiu i Bydgoszczy. Od 13 stycznia 1915 roku brał udział w I wojnie światowej. 13 listopada 1916 roku został ciężko ranny w bitwie nad Sommą. Po wyleczeniu walczył w 6 baonie miotaczy min na froncie francuskim, włoskim i macedońskim. Następnie przydzielony został do górskiej kompanii miotaczy min na front w Serbii, Rumunii i na Kaukazie.
5 stycznia 1919 roku włączył się aktywnie do powstania wielkopolskiego, organizując kompanię wolsztyńską i przejmując jej dowództwo. Dowodził m.in. zdobyciem dworca kolejowego w Kopanicy, gdzie powstańcy zdobyli znaczne ilości sprzętu wojskowego i wzięli ok. 20 jeńców. Pod koniec stycznia dowodził skutecznie obroną Babimostu. 12 lutego jego zgrupowanie zmuszone zostało do opuszczenia Babimostu, podczas odwrotu został ranny. Za udział w tych walkach odznaczono go Orderem Virtuti Militari V klasy i mianowano podporucznikiem Wojska Polskiego. W wojnie z bolszewikami brał udział jako dowódca kompanii w 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 56 Pułk Piechoty).
2 kwietnia 1929 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. W lipcu tego roku został przeniesiony z 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie do 24 Pułku Piechoty w Łucku na stanowisko kwatermistrza[3]. W październiku 1931 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej na stanowisko kwatermistrza[4]. W marcu 1932 roku został przesunięty ze stanowiska kwatermistrza na stanowisko dowódcy batalionu[5][6]. 24 stycznia 1934 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8]. Od listopada 1938 roku był dowódcą 58 Pułku Piechoty w Poznaniu[9].
Na czele 58 Pułku Piechoty walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. W czasie bitwy nad Bzurą dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagach: Hohnstein, Arnswalde i Doessel. Był organizatorem konspiracji obozowej.
Po wojnie osiedlił się z rodziną w Londynie, gdzie spisał i opublikował swoje wojenne wspomnienia.
Po śmierci jego prochy zostały zgodnie z ostatnią wolą złożone na Cmentarzu Parafialnym w rodzinnym Wolsztynie (kwatera 31-1-7)[10][11].
Z małżeństwa z Zofią Chyłkowską miał troje dzieci: Janusza Józefa (ur. 1924), Andrzeja (ur. 1927) oraz Marię Teresę (ur. 1930).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.