Z powodu chrzęstnej budowy szkieletu zachowało się niewiele szkieletów przedstawicieli tego taksonu i jest on znany głównie ze skamieniałości w postaci zębów[1]. Korona zęba jest asymetryczna, szeroka, trójkątna, z ostrymi, wyraźnie ząbkowanymi krawędziami i ostro zakończonym wierzchołkiem[2]. Szacuje się, że największy z gatunków, S. pristodontus przekraczał 3 m długości[1].
K.K.ShimadaK.K., D.J.D.J.CicimurriD.J.D.J., Skeletal anatomy of the Late Cretaceous shark, Squalicorax (Neoselachii: Anacoracidae), „Paläontologische Zeitschrift”, 79, 2005, s. 241–261, DOI:10.1007/BF02990187(ang.).
D.R.D.R.SchwimmerD.R.D.R., J.D.J.D.StewartJ.D.J.D., G.D.G.D.WilliamsG.D.G.D., Scavenging by Sharks of the Genus Squalicorax in the Late Cretaceous of North America, „PALAIOS”, 12 (1), 1997, s. 71–83, DOI:10.2307/3515295, JSTOR:3515295(ang.).
H.H.CappettaH.H., Handbook of Paleoichthyology, Vol. 3B: Chondrichthyes II, Gustav Fischer Verlag, 1987.
