Spycharka gąsienicowa(pot. buldożer[2]) – ciągnik gąsienicowy, zaliczany do grupy maszyn do robót ziemnych. Maszyna ta przeznaczona jest do wykonywania prac ziemnych w budownictwie ogólnym lub przemysłowym, górnictwie odkrywkowym i skalnym, energetyce (hałdowanie węgla kamiennego w elektrociepłowniach), leśnictwie, w sektorze komunalnym (składowiska odpadów), portach oraz kolejowych terminalach przeładunkowych.
Wykorzystywana głównie do odspajania gruntu, wykonywania wykopów, przemieszczania urobku na bliskie odległości, zagęszczania podłoża, niwelacji i profilowania terenu oraz innych prac przy użyciu lemiesza, zrywaka, zaczepu i innych specjalistycznych osprzętów.
Standardowa wersja tej maszyny przystosowana jest do pracy w klimacie umiarkowanym. Może być ona również dostosowana do eksploatacji przy temperaturach powietrza od -50 °C do +50 °C[3].
W 1923 roku farmer James Cummings i kreślarz J. Earl McLeod stworzyli pierwsze projekty spycharki[4][5]. Replika znajduje się w miejskim parku w Morrowville, w stanie Kansas, gdzie obaj panowie zbudowali pierwszą spycharkę[6]. 18 grudnia 1923 roku Cummings i McLeod złożyli wniosek o patent USA nr 1 522 378[7], który został później wydany 6 stycznia 1925 roku na „Przyrząd do ciągników”. Został użyty od lat 40. XX wieku i dotarł do Europy po II wojnie światowej w celu przeprowadzenia odbudowy[8].
Główne podzespoły spycharki gąsienicowej to:
podwozie gąsienicowe;
rama główna;
nadwozie;
układ napędowy;
hydraulika układu napędowego;
osprzęt roboczy;
hydraulika układu roboczego.
Podwozie gąsienicowe
Podwozie składa się z dwóch ram trakcyjnych o konstrukcji skrzynkowej, które wyposażone są w rolki jezdne, rolki podtrzymujące, koła napinające, koła łańcuchowe, łańcuchy gąsienicowe z płytami gąsienicowymi. Ramy trakcyjne osadzone są na czopach wałów mocowanych do tylnej części ramy głównej oraz do wahliwej belki stabilizatora.
Rama główna
Rama główna jest to jednolita konstrukcja spawana, utworzona przez połączenie ramy przedniej i tylnej. Do ramy przykręcone (zamontowane) są: chłodnice, silnik, przekładnia hydrokinetyczna (zmiennik momentu), skrzynia biegów, przekładnie boczne i elementy nadwozia.
Nadwozie
W skład nadwozia wchodzą: osłony boczne, dach silnika, błotniki, zbiornik paliwa, skrzynka akumulatorów, zbiornik układu hydraulicznego, kabina z klimatyzacją, pulpity, zewnętrzna osłona ROPS (ang. Roll Over Protection Structure).
Układ napędowy
Składa się z następujących elementów:
silnika z chłodnicą;
przekładni hydrokinetycznej;
wału przegubowego;
skrzyni biegów;
przekładni głównej z mechanizmem skrętu;
przekładni bocznych.
Hydraulika układu napędowego
Składa się z pomp na przekładni hydrokinetycznej, filtrów ssących i ciśnieniowych oraz zaworów hydraulicznych.
Osprzęt roboczy
Szeroka gama osprzętów roboczych, takich jak:
lemiesz półwklęsły z belkami i siłownikiem przechyłu;
lemiesz półwklęsły z belkmi i siłownikiem przechyłu/nachylania;
lemiesz skośny z ramą C z siłownikami przechyłu;
lemiesz prosty z belkami i siłownikiem przechyłu;
lemiesz 6-położeniowy z ramą "C" i siłownikami przechyłu i skrętu (6-WAY);
płaskie – płaszczyzna przesuwania w płaszczyźnie terenu
korytowe – płaszczyzna przesuwanie poniżej płaszczyzny terenu (wydajność większa nawet o 100%)
przesuwanie boczne
faza rozładunku (nóż lemiesza powyżej płaszczyzny jazdy)
Sposoby zmniejszania strat bocznych:
przesuwanie korytowe
metoda zwałów pośrednich – drogę przesuwu dzieli się na 25–30 m odcinki
zmiana toru przesuwu tak, żeby podczas kolejnego cyklu zgarniać materiał stracony w poprzednim
stosowanie dwóch spycharek jadących w niewielkiej odległości
Wydajność spycharki
Wydajność zależna jest od technologii pracy, wymiarów lemiesza, mocy ciągnika, rodzaju gruntu i pochylenia terenu oraz siły naporu spycharki. Czynnikiem decydującym jest cykl pracy.
Cykl pracy spycharki
Cykl pracy spycharki składa się z czynności stałych i zmiennych, czas jego trwania jest równy:
Czynności stałe [min]
zmiany biegów (t1 – przeciętnie 5s)
zmiany kierunku jazdy (t2 – przeciętnie 10s)
podnoszenie i opuszczanie lemiesza (t3 – przeciętnie 4-5s)
Czynności zmienne
odspajanie gruntu i nagarnianie urobku
przemieszczanie urobku
jazda powrotna
Ogólny wzór czasu trwania czynności zmiennych:
gdzie:
ln – długość odcinka na którym grunt jest odspajany [m]
l – droga jazdy w jednym kierunku
vj – prędkość jazdy w fazie odspajania [km/h]
v1 – prędkość przy przemieszczaniu urobku
v2 – prędkość podczas powrotu
Efektywny czas pracy
Współczynnik efektywnego wykorzystania czasu pracy jest stosunkiem przepracowanych przeciętnie minut w ciągu godziny (Tn) do czasu rzeczywistego:
kc = Tn/60
W normalnych warunkach przyjmuje się do kalkulacji kc = 0,80
John E.J.E.McleodJohn E.J.E., James D.J.D.CummingsJames D.J.D., Attachment for tractors, „Google Patents” (US1522378A), patents.google.com, 6 stycznia 1925 [dostęp 2024-05-14](ang.).
straty przesypu: część urobku jest tracona z powodu przesypywania się z boków lemiesza, straty te zależą głównie od rodzaju podłoża i są proporcjonalne do odległości, na jaką transportowany jest urobek. Współczynnik strat przesypu określamy wzorem: