Saint-Léger-Vauban
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Saint-Léger-Vauban – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Burgundia-Franche-Comté, w departamencie Yonne. Nazwa miejscowości pochodzi od imienia św. Leodegara[1].
miejscowość i gmina | |||
| |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Region | |||
Departament | |||
Okręg | |||
Kod INSEE |
89349 | ||
Powierzchnia |
32,83 km² | ||
Populacja (2020) • liczba ludności |
| ||
• gęstość |
12 os./km² | ||
Kod pocztowy |
89630 | ||
Adres urzędu: 14 Rue de l'Église | |||
Położenie na mapie Yonne | |||
Położenie na mapie Francji | |||
Położenie na mapie Burgundii-Franche-Comté | |||
47°23′N 4°03′E |
W 2013 roku gminę zamieszkiwało 447 osób[2]. W 2020 ludność zmniejszyła się do 368 mieszkańców[3]. Powierzchnia gminy wynosi 33,81 km² a gęstość zaludnienia – 12 osób/km².
Wioska nazywała się do 1867 roku Saint-Léger-de-Foucheret, kiedy dekret Napoleona III zmienił na aktualną, aby uczcić w ten sposób syna tej ziemi, marszałka Vauban.
We wsi znajduje się XV-wieczny kościół, w którym został ochrzczony Sébastien Le Prestre w 1633, przyszły marszałek Vauban. Budynek, który przypomina swoją formą wiejskie kościoły romańsko-gotyckie, został zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Od X wieku istniał tu kościół, który został zniszczony, prawdopodobnie w czasie wojny domowej między Armaniakami i Burgundczykami (1407-1435)[4]. Wieś jest zanotowana w 1103 roku jako Sanctus Leogarius de Morvino[5]. Kościół był więc, i obecny też, poświęcony świętemu Leodegarowi , biskupowi Autun, umęczonemu przez Ebroin'a, majordoma dynastii Merowingów. Notatka z archiwów diecezjalnych z Autun o jego istnieniu wspomina dziesięcinę, którą miał otrzymywać kapłan obsługujący go. Wtedy parafia należała do tejże diecezji.
Aktualny kościół został zbudowany po wojnie stuletniej. Budynek został odrestaurowany i przebudowany za czasów Napoleona III. Sylwetkę kościoła zdobi pęd jego strzały, niczym „palec wskazujący w niebo”. Prosty portal zachodni, i dawne główne wejście, jest renesansowy. Kwadratowe filary mocno wspierają wieżę. Początek renesansu można odczytać w gotyckich sklepieniach chóru. Wewnątrz (wejście aktualne od południa) tył kościoła zdobią XVII-wieczne ławki z bazyliki Vézelay: przeznaczone były dla dygnitarzy zwróconych twarzą do ambony. Artysta, Marc Hénard (1919-1992), zrealizował w latach 1970. drewniane skrzydła drzwi portalu od strony południowej i ceramiczny niebiesko-różowy wystrój prezbiterium, wraz z Serge'm Jamet'em. Otacza on główny ołtarz i składa się z planet, zwierząt i narzędzi, które krążą wokół trójkąta Trójcy Świętej. Kaplica po lewej stronie z XVII-go wieku jest poświęcona Notre Dame du-Bien-Mourir (Matce Bożej Dobrej Śmierci). Naprzeciwko zawieszono tablicę z wyznaniem wiary ojca Jean-Baptiste Muard'a i jego czterech towarzyszy. Ojciec Muard, którego posąg stoi na dziedzińcu plebanii obok, jest założycielem w 1850 roku benedyktyńskiego opactwa Sainte Marie de la Pierre-qui-Vire[6].
Centrum wioski stanowi plac (cf. zdjęcie), na którym wzniesiono w 1905 roku posąg (dzieło rzeźbiarza Anatole'a Guillot), syna tej ziemi, marszałka Vauban[7]. W głębi po lewej stronie znajduje się już nie funkcjonująca waga do bydła. Jeszcze w latach 1970. sprzedawali tu hodowcy swoje, rasy charolaise głównie. Dziś pozostał jarmark, jedyny tego rodzaju w departamencie bo połączony z konkursem zwierząt, odbywający się w lutym. Każdego roku hodowcy bydła, ale również owiec, kóz i innych mają okazje pokazać owoce ich pracy. W 2020 odbyło się jego 54-te wydanie. Oprócz zwierząt pokazuje się tu też maszyny rolnicze i proponuje produkty rzemiosła lokalnego, w tym produkcję rodzaju kaszanki (boudin) bez kaszy.
Przy placu znajduje się muzeum Vauban'a[8]przeniesione z merostwa w 1996 roku do domu rzeźbiarza Marca Hénarda. Oprócz plansz przedstawiających osobę i dzieła bohatera w kontekście regionu i epoki, 20-minutowy film dopełnia wizytę, z opcją tłumaczenia na angielski i niemiecki.
W ramach gminy znajdują się osady: Anguillères - La Bécasse - Bois des chasses - Le Bon Rupt - Le Champ des alouettes - Champ renard - Corvignot - Les Garennes - La Maison des Champs - le Moulin Simonneau - La Pêcherie - Les Pêchasses - Réserve de Ruères - Ruères - Trinquelin - La Vente Pic Vert - Le Pré Pigeon - i klasztor benedyktyński Sainte Marie de la Pierre-qui-Vire (od kamienia stojącego w wiotkiej równowadze, chwiejącego się), położony przy potoku o tej samej nazwie co osada Trinquelin. Założony w drugiej połowie XIX w. przez ojca Muarda na obraz średniowiecznych opactw czyli w głębi lasu i przy strudze związany jest on z kongregacją Subiaco Monte Cassino (Congregatio Sublacensis Casinensis) i przyjmuje osoby poszukujące kontemplacji i spirytualności bez względu na poglądy i wiarę.
Klasztor jest również właścicielem farmy ekologicznej hodującej krowy rasy brune des Alpes , proponując swoje produkty (jogurty, sery i mleko świeżo dojone).
Do gminy należy częściowo jezioro zaporowe o powierzchni 150 ha na potoku Trinquelin, który zmienia swoją nazwę trzykrotnie (Couisin, Trinquelin, Cousin). Z akwenu Saint Agnan (tak nazwanego od wsi położonej gdzie jezioro się zaczyna) pochodzi woda pitna produkowana dla okolicznych gmin przez grupę Suez . Jest on otoczony lasami należącymi do gmin Saint Agan i Saint Léger Vauban i eksploatowanymi przez ONF dla drewna ogrzewczego i budowlanego (dęby i buki oraz daglezja zielona, sprowadzona tu w XIX wieku). Obszar wodny jest również miejscem idealnym dla wędkarzy i miłośników natury poszukujących spokoju i ciszy.
Gmina wchodzi w skład Regionalnego Parku Morvan.
Od 2021 odbywa się tu w lipcu festiwal muzyki barokowej i klasycznej[9]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.