Saga o Eryku Rudym
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Saga o Eryku Rudym (isl. Eiríks saga rauða) – islandzka saga opisująca kolonizację Grenlandii przez Eryka Rudego i odkrycie Winlandii przez Leifa Erikssona. W tamtym czasie wikingowie nie uznawali nowo odkrytych lądów za jeden kontynent, ale za trzy oddzielne wyspy, którym nadali nazwy Markland, Helluland i Winland (Winlandia). Nie jest pewne, gdzie się znajdowały, ale uważa się, że Markland to Labrador, a Helluland to Ziemia Baffina. Najtrudniejsze jest ustalenie położenia Winlandii, ale geograficzne szczegóły wskazują, że mogła to być dzisiejsza Nowa Fundlandia – co oznaczałoby, że to prawdopodobnie Erikkson był pierwszym Europejczykiem, który dotarł do kontynentu amerykańskiego około pięciu wieków przed Kolumbem.
Saga zachowała się w dwóch manuskryptach – Hauksbók (z XIV wieku) i Skálholtsbók (z XV wieku). Obie wersje nieco się różnią, ale uważa się, że to przekaz ze Skálholtsbók jest bliższy oryginalnemu tekstowi. Oryginał sagi został spisany prawdopodobnie w XIII wieku i wraz z Sagą o Grenlandczykach jest jednym z dwóch najważniejszych źródeł informacji o nordyckich wyprawach do Ameryki Północnej[1].