L. flavirostris miniakensis – wschodni Tybet i zachodnie Chiny.
L. flavirostris rufostrigata – zachodni i południowy Tybet, północne Indie i północny Nepal.
Zaproponowano wyróżnienie kilku innych podgatunków – bensonorum został uznany za synonimL. f. pipilans, a taksonypamirensis, baltistanicus i pallescens zsynonimizowano z L. f. montanella[2][7].
Wygląd zewnętrzny
Ptak wielkości wróbla, w szacie spoczynkowej podobny do makolągwy. Upierzenie generalnie płowobrązowe. Pierś jaśniejsza, mocno kreskowana. Grzbiet ciemniejszy. Ogon ciemny z jasnymi brzegami, skrzydła ciemne z jasnymi plamami. Obie płci ubarwione podobnie. Jedyną różnicą jest kolor kupra – u samców różowawy, u samic ubarwiony tak jak płaszcz. Dziób u obu płci zmienia kolor w zależności od pory roku – latem jest szary, zimą żółty. Młode podobne do dorosłych, ale bledsze.
Głos
W stadzie wabi nosowym, przenikliwym „twit”, „ćłii”, „ćzii” lub „cłeiit”. W locie nieustannie szczebiocze podobnie jak makolągwa, ale bardziej miękko. Śpiew chropawy, nosowy, złożony ze świergotu z wplątanymi krótkimi trelami i różnego rodzaju głosami wabiącymi.
Rozmiary
długość ciała ok. 14 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 22–24 cm
Środowisko
Obszary bezdrzewne – bagna, nadbrzeżne łąki, wyżynne wrzosowiska. Zimuje na słonych bagnach i wybrzeżach morskich, często gromadząc się w większe stada, również z innymi łuszczakami.
Pożywienie
Głównie nasiona roślin. Żeruje w stadach na polach, łąkach i nieużytkach, na ziemi lub wśród niskiej roślinności.
Rozród
Jaja z kolekcji muzealnej
Gniazdo
W krzewach.
Jaja
Samica składa 4–7 jaj.
IUCN uznaje rzepołucha za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988. Liczebność światowej populacji, wstępnie obliczona w oparciu o szacunki organizacji BirdLife International dla Europy z 2015, zawiera się w przedziale 1–20 milionów dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[4].
Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko:Plemię: Carduelini Vigors, 1825 (wersja: 2019-05-02).[w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line].Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego.[dostęp 2021-01-28].
LudwikTomiałojć,TadeuszStawarczyk:Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany.Wrocław:PTPP „pro Natura”,2003,s.752. ISBN83-919626-1-X. Według skali przyjętej przez autorów, dla okresu zimowego nieliczny oznacza zagęszczenie 2–20 osobników na 100 km², a średnio liczny – 20–200 osobników na 100 km².
Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z2016r. poz.2183).
LudwikTomiałojć,TadeuszStawarczyk:Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany.Wrocław:PTPP „pro Natura”,2003,s.752–753. ISBN83-919626-1-X.
PaulSterry,AndrewCleave,AndyClements,PeterGoodfellow:Ptaki Europy. Przewodnik ilustrowany.Warszawa:Świat Książki,2003,s.388. ISBN83-7311-826-8.
LarsJonsson:Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego.tłum. Tadeusz Stawarczyk, Jan Lontkowski, Tomasz Cofta.Warszawa:Muza,2006,s.516. ISBN83-7319-927-6.
