Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rugby union na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908 było drugą edycją olimpijskich zawodów w rugby union w historii, a do rywalizacji przystąpiły ostatecznie dwa zespoły. Jedyne spotkanie rozegrane zostało 26 października 1908 roku na głównej arenie igrzysk, White City Stadium, a wyraźne zwycięstwo nad Brytyjczykami z Kornwalii odnieśli reprezentujący Australazję Australijczycy.
 | |
| Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908 Londyn | |
|
| |
| Miejsce | |
|---|---|
| Data |
26 października 1908 |
| Liczba konkurencji |
1 |
| Liczba zawodników |
30 |
Zgłoszenia chętnych do uczestnictwa zespołów były przyjmowane do 1 września 1908 roku, zaś sam turniej miał być rozegrany „około 19 października”[1]. Za przeprowadzenie zawodów odpowiedzialny został Rugby Football Union, którego przedstawiciel, George Rowland Hill, został członkiem komitetu organizacyjnego igrzysk[2][3]. Anglia, Nowa Zelandia, Południowa Afryka, Walia, Irlandia i Szkocja albo nie odpowiedziały, albo odrzuciły zaproszenia do udziału w turnieju[4][5][6][7]. Zgłoszenie francuskie, które nadeszło tuż przed ustalonym terminem, okazało się jedynym, toteż Francuzi otrzymaliby złote medale, gdyby tylko stawili się w dniu meczu. Zgodzili się jednak na przedłużenie czasu przyjmowania zgłoszeń o sześć tygodni, by odbył się choć jeden pojedynek[8][7]. The Times skomentował wówczas, iż farsą byłoby przeprowadzenie turnieju rugby union bez reprezentacji z Wysp Brytyjskich[6].
Rugby Football Union wystosował zatem zaproszenie do anglo-walijskiej drużyny przebywającej na tournée w Australii i Nowej Zelandii, jednak list do niej nie dotarł[8][9]. Wyznaczył wówczas zespół Kornwalii – ówczesnych mistrzów angielskich hrabstw – do reprezentowania gospodarzy igrzysk[6][10][11]. Następnie gotowość do gry wykazali również Australijczycy przebywający w Wielkiej Brytanii na pierwszym w historii tournée[8][5].
Oryginalny, ilustrowany program zawodów przewidywał pojedynek Brytyjczyków z Francuzami w poniedziałek 26 października, którego zwycięzca dzień później zmierzyłby się z Australijczykami[6]. Wycofanie się francuskiego zespołu na tydzień przed zawodami spowodowało zmianę terminarza i jedyny mecz odbyć się miał 26 października[4][5][6][12]. Francuzi przeprosili następnie za swoją nieobecność, tłumacząc ją niemożliwością skompletowania składu z powodu niechęci klubów do zwolnienia zawodników podczas odbywających się meczów ligowych[13][9]. The Times ubolewał, że nie został przygotowany uaktualniony program zawodów ani też lista uczestniczących zawodników[10]. Do rywalizacji przystąpiły ostatecznie dwie drużyny – reprezentacja Australii występująca pod flagą Australazji i zespół reprezentujący Kornwalię występujący dla Wielkiej Brytanii.
Oba te zespoły spotkały się trzy tygodnie wcześniej, 3 października 1908 roku w Camborne, a goście zwyciężyli 18–5. Mecz ten rozegrany był przy ładnej pogodzie i w obecności około dziesięciu tysięcy widzów[14]. Kornwalijczycy otrzymawszy zaproszenie do uczestnictwa w igrzyskach już po tym meczu, uznając, iż nie mają większych szans na zwycięstwo, postanowili potraktować wyjazd do Londynu jako nagrodę za ich wcześniejsze sukcesy. Część drużyny spotkała się w niedzielę 25 października w Penzance, by rozpocząć podróż porannym pociągiem relacji Penzance–Paddington. Reszta zawodników miała dołączyć w Plymouth, jednak całą grupą postanowiono odłożyć dalszą podróż na czas lunchu. Po dwuipółgodzinnej przerwie zespół powrócił do pociągu, a do Londynu dotarł już po godzinie dwudziestej. Zawodnicy rozeszli się następnie w poszukiwaniu rozrywek. Następnego dnia zorganizowano dla nich zwiedzanie miasta, po czym zjedli lunch w The Garden Club z prezesem Cornwall Rugby Football Union. Przyjęli następnie zaproszenie na uroczystą kolację w Izbie Gmin wydawaną przez kornwalijskich członków Parlamentu[10][6][14].
Australijczycy natomiast byli wówczas w trakcie tournée rozpoczętego w sierpniu dwoma meczami w ojczyźnie, na Wyspach Brytyjskich od końca września rozegrali do tego czasu osiem spotkań. Siedem z nich zakończyło się ich zwycięstwem, jedyną porażkę odnieśli zaś dziewięć dni wcześniej z Llanelli. Do olimpijskich zawodów Australijczycy przystąpili bez kapitana zespołu, Herberta Morana, który dwa dni wcześniej doznał kontuzji w spotkaniu z londyńskim zespołem[5][12].
Zgodnie z zasadami gry podczas tych zawodów przyłożenie oraz karny warte były trzy punkty, podwyższenie dwa, zaś inne kopy na bramkę cztery[15].
Mecz został rozegrany na głównej arenie igrzysk – White City Stadium w Londynie. Boisko zostało wyznaczone wzdłuż stumetrowego otwartego basenu pływackiego, którego betonowe brzegi zostały wyłożone materacami w celu zapobieżenia kontuzji zawodników. Wzniesiono również siatkę odgradzającą, jednak co wyższe kopy przelatywały ponad nią i piłka lądowała w wodzie, skąd była wyławiana długimi drągami[4][7][6]. Około dwóch–trzech tysięcy widzów, którzy zjawili się na meczu, niejako zniknęli w ogromie tego stadionu[2][6].
Dzień zawodów był pochmurny i ciemny, zalegająca na stadionie mgła była tak gęsta, iż trudno było rozpoznać zawodników po drugiej stronie boiska[6][14][6]. Sama murawa była ciężka i podmokła, co było efektem kilkugodzinnego deszczu[12][4]. W grze nie pomagały również częste przerwy na wyławianie skórzanej piłki z basenu, po których stawała się ona śliska i nasiąknięta wodą[7][6][10].
Przy braku większego zainteresowania publiczności mecz rozpoczął się o 15:15, Australijczycy wystąpili w złoto-zielonych strojach, ich rywale natomiast ubrani byli na czarno i złoto[6]. Zawodnicy z południowej półkuli objęli prowadzenie już w pierwszych pięciu minutach, w dwudziestej ich przewaga zwiększyła się do dziesięciu punktów dzięki dobremu wsparciu gracza z piłką i szybkości zawodników. Po przyłożeniu zdobyli wówczas Jack Hickey i Arthur McCabe, oba podwyższył zaś Phil Carmichael, który jeszcze przed przerwą zdobył kolejne punkty kopem z czterdziestu jardów ustalając wynik na 13–0. Kornwalijczycy mieli przewagę masy w formacji młyna, mieli jednak problemy z przejęciem piłki, podobnie jak i w otwartej grze, którą preferowali Australijczycy. Brytyjczycy drugą część gry rozpoczęli z animuszem, jednak nie trafili dwóch karnych, a jedyne punkty dla nich zdobył Bert Solomon, który przyłożył piłkę na polu punktowym rywali po sprytnym podaniu Jamesa Daveya. Australijczycy odpowiedzieli natomiast dwoma przyłożeniami Daniela Carrolla i po jednym Toma Richardsa, Chrisa McKivata i McCabe'a, a dwa z nich podwyższył Carmichael. Mecz zakończył się zatem wynikiem 32–3[16][6][17][18][19]. Australijczycy byli wyraźnie lepsi w operowaniu śliską piłką, a ich występ na White City Stadium był jednym z najlepszych podczas całego tournée[2][10][5].
Zespół kornwalijski był osłabiony brakiem kontuzjowanego Barrie Bennettsa oraz kilku innych graczy ze składu, który w poprzednim sezonie zdobył mistrzostwo hrabstw, co przełożyło się na brak spójności w grze. Zarówno The Times, jak i australijska prasa podkreślały, że zawodnicy z formacji młyna spisywali się dość dobrze, podczas gdy formacja ataku była zbyt wolna i nie miała odpowiedzi na zręczną grę ręką, szybkie kontrataki oraz spryt rywali[18][6][14][10].
Phillip Trevor z The Daily Telegraph w swym raporcie z meczu wskazywał na bezradność gospodarzy, z uznaniem wypowiadając się natomiast o postawie Australijczyków. Większy nacisk niż na wynik kładł jednak na styl odniesionego zwycięstwa. Z uwagi na panujące warunki nie spodziewano się efektownej gry, tak więc umiejętności, które przez cały mecz pokazywali gracze z południowej półkuli, zaskoczyły obecnych na stadionie kibiców. Dziennikarz podkreślał świetną grę całej formacji ataku, wśród której trudno byłoby szczególnie wyróżnić konkretnego zawodnika[12].
Oficjalny raport olimpijski stwierdził, że poziom tych zawodów odstawał od reszty igrzysk[8], podobnie jak i wynik brytyjskiej drużyny nie stanowił odzwierciedlenia jakości gry reprezentacji gospodarzy[11]. Również Australijczycy byli zawiedzeni, oczekiwali bowiem rywalizacji z najlepszymi drużynami świata[20].
| 26 października 1908 15:15 |
 Australazja |
32 – 3 |  Wielka Brytania |
White City Stadium, Londyn Sędzia: Frank Potter-Irwin |
| Punkty: Hickey (1P) Carmichael (4pd, 1K) McCabe (2P) Carroll (2P) Richards (1P) McKivat (1P) |
(13 – 0) |
Punkty: Bert Solomon (1P) |
| Konkurencja |  Złoto |
 Srebro |
 Brąz |
|---|---|---|---|
| Rugby union |  Australazja |
Wielka Brytania |
nie przyznano |
Sto lat później British Olympic Association zorganizował mecz upamiętniający olimpijskie zawody[21]. Na Wembley 3 grudnia 2008 roku zmierzyły się w nim reprezentacja Australii i zaproszeniowa drużyna Barbarians złożona z angielskich, nowozelandzkich, australijskich, włoskich, samoańskich, walijskich i południowoafrykańskich zawodników. Zwycięsko z pojedynku wyszli Wallabies, a zespół Barbarians wystąpił w swoich tradycjnych czarno-białych strojach oraz w żółtych skarpetkach symbolizujących Kornwalię[22].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
