Rożek angielski
dęty instrument muzyczny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Rożek angielski (wł. corno inglese, skrót: cor. ing.) — instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych[1]. Należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem, osadzonym na metalowej rurce[1]. Do tej samej rodziny należą także obój, fagot i kontrafagot[2][3]. Skala (zakres dźwięków muzycznych) instrumentu wynosi od e do b2[1]. W notacji muzycznej stosuje się transpozycję o interwał kwinty czystej w dół (h do f3) w stosunku do rzeczywistego brzmienia[1]. Pochodzenie określenia angielski nie zostało ostatecznie wyjaśnione[4][1].
Klasyfikacja naukowa | |||
422.112-71 | |||
Klasyfikacja popularna | |||
dęty drewniany | |||
Podobne instrumenty | |||
|
Instrument składa się z podłużnej rury, zakończonej charakterystycznym gruszkowatym rozszerzeniem[1]. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane są klapami. W instrument dmie się za pośrednictwem cienkiej, metalowej rurki ze stosunkowo dużym ciśnieniem, a jednocześnie niewielką ilością powietrza. Stroik jest podwójny[2], z dwóch listków wykonanych z trzciny i złożonych ze sobą[5]. Powietrze przepływając pomiędzy nimi wywołuje ich wibrację. Korpus instrumentu tradycyjnie wykonywany jest z twardego drewna albo z tworzyw sztucznych[6]. Charakteryzuje się melancholijnym, śpiewnym i dość głębokim brzmieniem[4].
Rożek angielski to altowa odmiana oboju, stąd technika gry różni się nieznacznie[1][7]. Instrument ten wywodzi się od tzw. oboju da caccia, któremu dodano na pocz. XVIII w. czarę głosową w kształcie gruszki[1]. W I połowie XIX w. został udoskonalony z użyciem systemu klap i odtąd był szerzej wykorzystywany[4][1].
Znane dzieła muzyczne, w którym rożek angielski występuje jako solowy instrument:
- „IX symfonia e-moll «Z Nowego Świata»” – Antonín Dvořák
- „Łabędź z Tuoneli” – Jean Sibelius
- „Concierto de Aranjuez” – Joaquín Rodrigo