Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Marian Kiźny ps. „Kuna”, „Smuga” (ur. 16 lipca 1910 w Trembowli, zm. 7 marca 1986 w Warszawie) – oficer łączności Wojska Polskiego i Armii Krajowej, uczestnik II wojny światowej i powstania warszawskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
16 lipca 1910 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 marca 1986 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1938–1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca kompanii radiowej |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
Późniejsza praca |
dyrektor Polskich Nagrań |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Absolwent Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie i Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie[1] (1935). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 i 26. lokatą w korpusie oficerów łączności[2]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 24. lokatą w korpusie oficerów łączności[2]. W marcu 1939 pełnił służbę w pułku radiotelegraficznym w Warszawie na stanowisku instruktora 2. kompanii 3 batalionu radiotelegraficznego[3]. Podczas kampanii wrześniowej dowódca kompanii radiowej w Armii „Poznań”, brał udział w bitwie nad Bzurą[1].
Od października 1939 w strukturach ruchu oporu[1]. Więziony przez Gestapo na Pawiaku (10.1941–09.1942), skąd uciekł. Brał udział w akcji „Góral”[1].
Podczas powstania warszawskiego dowódca oddziału osłonowego kwatermistrzostwa KG Armii Krajowej, a następnie kwatermistrz Zgrupowania „Leśnik”[1]. Brał udział w walkach na Woli, Muranowie, Starym Mieście i w Śródmieściu[1].
Po wojnie pracował w Warszawie jako dyrektor w Polskich Nagraniach[1].
Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe[1](kwatera D4-2-11)[4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.