Reguła Scheimpfluga

Reguła Scheimpfluga – reguła stosowana w fotografii, gdy fotografowana płaszczyzna znajduje się pod kątem do aparatu fotograficznego (i płaszczyzny naświetlanego właśnie filmu)^[1].

Zdjęcie będzie ostre na całej powierzchni, o ile na jednej prostej przetną się trzy płaszczyzny: fotografowana, filmu oraz główna płaszczyzna obiektywu, prostopadła do jego osi^[1]. Inaczej mówiąc: obiektyw musi być ustawiony nierównolegle do płaszczyzny kliszy, ale i nierównolegle do płaszczyzny fotografowanej. Ubocznym tego skutkiem jest ustawienie obiektywu niewspółosiowo z resztą aparatu. Taki sposób fotografowania możliwy jest przede wszystkim w aparatach wielkoformatowych z racji możliwości wykonywania pokłonów ścianki przedniej mieszka aparatu, jeżeli aparat jest w takowy wyposażony; w małoobrazkowych tylko przy zastosowaniu obiektywów typu „tilt” i aparatach mieszkowych z możliwością zmiany płaszczyzny przedniej ścianki^[1].

Dodatkową korzyścią przy takiej korekcji jest prostowanie linii, czyli korekcja perspektywy, co jest przydatne także np. przy fotografowaniu architektury z bliska. Samo prostowanie linii można jednak uzyskać również prostszym sposobem, przesuwając jedynie obiektyw w płaszczyźnie równoległej do filmu (przy założeniu, że obiektyw jest zdolny do rysowania obrazu o przekątnej znacznie większej od rzeczywistego formatu zdjęcia – klatka obrazu nie będzie centralnie w kole obrazu, który daje obiektyw)^[1]. Musi być jedynie zachowana odpowiednio duża głębia ostrości, co możliwe jest przy fotografowaniu dalszych planów. W fotografii studyjnej trzeba się jednak uciec do reguły Scheimpfluga, ponieważ bardzo bliskie plany charakteryzują się tym, że stosunek odległości od aparatu do najbliższego i najdalszego miejsca motywu na planie bliskim jest znacznie większy niż przy planach dalszych^[1].

Korekcję typu Scheimpfluga można spotkać również w rzutnikach, projektorach itp.^[1]

Przypisy

1. Reguła Scheimpfluga. co-to-znaczy.eu. [dostęp 2017-06-19].

Zobacz też

• fotografia wielkoformatowa