Loading AI tools
australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Quade Cooper (ur. 5 kwietnia 1988 w Auckland) – australijski rugbysta pochodzący z Nowej Zelandii, grający na pozycji łącznika ataku w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011.
 | |||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Quade Santini Cooper | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||
| Wzrost |
186 cm | ||||||||||||||||
| Masa ciała |
92 kg | ||||||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||
| Kariera seniorska[infobox 1] | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Reprezentacja narodowa[infobox 2] | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||
Urodzony w Auckland zawodnik po rozstaniu rodziców mając jeden rok zamieszkał z matką w Tokoroa[1][2]. Tam, wraz z kuzynem Seanem Maitlandem, przeszedł wszystkie szczeble od drużyn U-5 do U-13 w rugby union[3][4], grając również w rugby league[5][6][7], a także uprawiając lekkoatletykę[8]. Uczęszczał do Forest View High School wraz z późniejszym All Black – Richardem Kahui[9][10][11]. W 2000 roku wziął udział w Roller Mills Rugby Tournament, prestiżowym turnieju dla uczniów szkół podstawowych[12][13]. Wraz z przyjacielem, Shaunem Kenny-Dowallem, planował wyprawę do Sydney na testy w klubach National Rugby League, jednak ostatecznie zdecydował się na zamieszkanie z ciotką w Brisbane, gdzie po roku dołączyła reszta jego rodziny[6][14]. Przez rok uczęszczał do Springwood State High School[15][16], wypatrzony został jednak przez byłego reprezentanta Australii w obu odmianach rugby – Michaela O’Connora – skauta działającego na rzecz ARU i dzięki jego wstawiennictwu otrzymał stypendium sportowe w prywatnej Anglican Church Grammar School[17][18][19], w której spędził kolejne dwa lata[20]. W latach 2005–2006 występował w pierwszej drużynie tej szkoły[21], w pierwszym z nich wraz z Davidem Pocockiem[22][23]. Do siedemnastego roku życia występował także w zespole rugby league, Rochedale Tigers[24].
Członek Akademii Reds od 2006 roku, w pierwszym składzie drużyny prowadzonej przez Eddiego Jonesa zadebiutował w listopadzie tego roku w sparingowym meczu z reprezentacją Japonii[25][26][27]. Swoje pierwsze spotkanie w Super 14 rozegrał w drugiej kolejce sezonu 2007 przeciwko Crusaders, a do końca sezonu na boisku pojawił się jeszcze dziesięciokrotnie[28]. W sierpniu i wrześniu 2007 roku zagrał we wszystkich ośmiu spotkaniach zespołu East Coast Aces w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship zdobywając jedno przyłożenie[29][30]. W tym samym roku związał się również z lokalnym klubem Souths[31]. Słabsze występy w znajdującej się na końcu tabeli drużynie skutkujące nawet pojawiającymi się na YouTube klipami ukazującymi nieporadność zawodnika[7][17][32][33] spowodowały, iż po dwóch sezonach gry w Reds rozważał powrót do ojczyzny[34]. W 2008 roku ponownie zaliczył jedenaście ligowych występów, stał się jednak w opinii trenerów dojrzalszym i bardziej konsekwentnym graczem, co zaowocowało również powołaniem do australijskiej kadry seniorów[7][35][36]. Były szkoleniowiec tego zespołu Eddie Jones próbował go więc zwerbować do trenowanej wówczas drużyny Saracens[37], jednak zawodnik przedłużył kontrakt z Reds odrzucając także propozycje New Zealand Rugby Union oraz NRL[38][39][40]. W 2009 roku nastąpił dalszy rozwój zawodnika, który wystąpił we wszystkich spotkaniach tego sezonu i stał się podstawowym łącznikiem ataku nękanego przez kontuzje zespołu, który zajął ostatecznie przedostatnie miejsce w rozgrywkach[41].
Przełomowy dla Coopera okazał się sezon 2010 Super 14 – wystąpił wówczas we wszystkich trzynastu spotkaniach[42], pobijając kilka klubowych rekordów i sześciokrotnie zdobywając wyróżnienie dla zawodnika meczu[43], a Reds niespodziewanie zajęli piąte miejsce[44]. Cooper otrzymał ponadto nagrodę za przyłożenie sezonu oraz dla najlepszego australijskiego gracza tych rozgrywek, wyprzedzając Willa Genię i Jamesa O’Connora[45][46]. Dobry sezon zwiększył jego wartość na rynku transferowym, pojawiły się zatem propozycje spoza Australii oraz przejścia do rugby league, zawodnik jednak przełożył decyzję do zakończenia Pucharu Trzech Narodów[47]. Pomimo pierwotnych informacji o dwuletnim kontrakcie[48][49], Cooper związał się ostatecznie z Reds jedynie na jeden sezon[50]. Odrzucił tym samym lukratywne oferty z Francji[51] oraz Parramatta Eels[52], zwiększając jednak swoje zarobki z okolic 300 tysięcy do około 700 tysięcy dolarów[53][54]. W 2011 roku Cooper był ostoją zespołu, ponownie występując we wszystkich meczach Reds[55], kolejny rok z rzędu poprawił własny rekord klubu w ilości zdobytych punktów w sezonie[56] i walnie przyczynił się do zwycięstwa w inauguracyjnej edycji Super Rugby[57][58]. Za swoje występy zbierał entuzjastyczne recenzje[59][60][61][62][63], choć nadal krytykowano jego braki w defensywie[64]. W konkursie na najlepszego australijskiego gracza tych rozgrywek został tym razem wyprzedzony przez partnera z drużyny, Willa Genię[65]. Już w lutym zasugerował chęć przedłużenia kontraktu z Reds[66] i w maju tego roku podpisał roczną umowę[67], przestały jednocześnie nadpływać oferty z klubów NRL[68][69]. Z Souths doszedł zaś do finału rozgrywek Queensland Premier Rugby[70].
Pomimo pierwotnych zapowiedzi o powrocie w kwietniu[71], pierwszy raz po odniesionej w Pucharze Świata kontuzji pojawił się w rozgrywkach Super Rugby 19 maja 2012 roku zagrawszy w pierwszej połowie meczu przeciwko Lions[72][73]. Wziął również udział w pozostałych czterech meczach sezonu zasadniczego, lecz z powodu otrzymanej w ostatnim z nich żółtej kartki za niebezpieczną szarżę na Berricku Barnesie, za którą został przez SANZAR zawieszony na jedno spotkanie, nie wystąpił w przegranym meczu fazy play-off z Sharks[74]. W czerwcu 2012 roku przedłużył kontrakt z Reds o trzy sezony – do końca 2015 roku[75], w sierpniu zaś, w ramach przygotowań do The Rugby Championship 2012, występował w barwach Souths[76][77].
Przedłużające się negocjacje z Australian Rugby Union[78] zostały zerwane w listopadzie 2012 roku, tym samym również nowy kontrakt z Reds został wstrzymany[79]. Cooper jednocześnie ogłosił, że do końca tego roku będzie trenował w klubie, a następnie spróbuje swoich sił w boksie[80][81]. Pierwsza walka zaplanowana została na 8 lutego 2013 podczas gali, na której wystąpił Sonny Bill Williams[82]. Ten właśnie zawodnik zaoferował również odstąpienie Cooperowi połowy swojego kontraktu, gdyby ten chciał dołączyć do niego w Sydney Roosters, kolejną możliwość stanowiłyby występy w Top 14, kluby National Rugby League nie były już bowiem w tym momencie zainteresowane jego pozyskaniem[83][84][85]. Strony, dzięki mediacjom ze strony Reds, doszły jednak do porozumienia w sprawie występów Coopera w australijskim rugby 6 grudnia[86][87], a dwuletni kontrakt wart jest około 800 tysięcy AUD rocznie[88].
Przez walkę opuścił drugi przedsezonowy mecz przygotowawczy[89], w pierwszym zaś jego gra wykazywała powrót do dawnej świetności[90]. W trakcie sezonu zakończonego w fazie play-off[91] wystąpił we wszystkich spotkaniach, słabszą formę wykazując jedynie w kilku[92], w większości zaś zbierając pochwały[93][94][95][96][97]. Zagrał również, po raz pierwszy w roli kapitana Reds[93], w przegranym meczu przeciw British and Irish Lions podczas ich australijskiego tournée[98][99].
Był stypendystą ogólnokrajowego programu National Talent Squad[100][101][102] oraz Akademii Reds[103]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16[104][105] w 2004 roku wraz z Willem Genią i Davidem Pocockiem zajmując trzecią lokatę[106][107][108], zaś w kategorii U-18 w 2005 roku zdobył drugie miejsce[109][110][111], a rok później czwarte[112][113]. Pociągnęło to za sobą powołania do kadry Australian Schoolboys, w której występował przez te dwa lata[114][115][116] wystąpiwszy we wszystkich testemeczach rozegranych przez tę drużynę: w sześciu w 2005 roku[117][118][119][120][121][122] i trzech w 2006[123][124][125]. Podczas ostatniego z tych występów wraz z Kurtleyem Beale'em i Andrew Barrettem ustanowił rekord występów w tej reprezentacji[126] wyrównany i pobity w 2010 roku[127][128][129].
W 2007 roku został powołany przez selekcjonera reprezentacji U-19 Phila Mooneya na mistrzostwa świata U-19[130][131], jednak ostatecznie nie znalazł się w kadrze wylatującej do Belfastu z powodu zobowiązań klubowych[132]. Z powodu kontuzji nie był brany pod uwagę przy ustalaniu składu seniorskiej kadry A na Puchar Narodów Pacyfiku 2007[133]. W roku następnym wraz z kadrą U-20 uczestniczył w inauguracyjnych MŚ juniorów[134], gdzie wystąpił we wszystkich pięciu meczach swojej drużyny[135][136][137][138][139] zdobywając 46 punktów[140], a Australijczycy zajęli piąte miejsce[141].
Rok 2008 przyniósł również pierwsze powołanie do kadry seniorskiej[7][142], z którą udał się na listopadowe mecze do Hongkongu i Europy w setną rocznicę pierwszego tournée Australijczyków[143]. Zadebiutował z ławki rezerwowych w meczu z Włochami 8 listopada 2008 roku, tuż po wejściu na boisko zdobywając decydujące o zwycięstwie przyłożenie[144][145], a następnie zagrał, również jako rezerwowy, w roli środkowego ataku w testmeczach z Francją[146] i Walią[147], a w wyjściowym składzie Wallabies pierwszy raz zaprezentował się w towarzyskim meczu z Barbarians[148].
Pomimo słabszego sezonu Super 14[149] został powołany na czerwcowe mecze kadry[150], gdzie wystąpił przeciw Barbarians[151] oraz dwukrotnie przeciw Włochom[152][153] nie znalazł się jednak w składzie na mecz z Francją[154]. W Pucharze Trzech Narodów[155] zagrał w dwóch spotkaniach przeciw Springboks[156][157]. Otrzymał również powołanie na kończące sezon reprezentacyjny siedem pojedynków kadry[158][159], w tym mecz Bledisloe Cup i pierwszą od dwudziestu pięciu lat próbę zdobycia Wielkiego Szlema na Wyspach Brytyjskich[160][161][162]. Opuściwszy mecz z All Blacks zagrał w czterech pozostałych testmeczach tego tournée[163][164], a także w dwóch spotkaniach z brytyjskimi drużynami klubowymi: Cardiff Blues[165][166] oraz Gloucester[167][168]. W tym drugim grając przeciw idolowi z dzieciństwa – Carlosowi Spencerowi – miał udział we wszystkich pięciu przyłożeniach swojego zespołu[32][169]. Te występy przyniosły mu przychylne recenzje jego dotychczasowych krytyków[17][170].
Reprezentacyjny sezon 2010 Cooper rozpoczął od występów we wszystkich czterech czerwcowych meczach z Fidżi[171], Anglią[172][173] i Irlandią[174] jako podstawowy łącznik ataku zastępując na tej pozycji Matta Giteau[175]. Zawodnik utrzymał wysoką formę z sezonu ligowego walnie przyczyniając się do trzech zwycięstw, dodatkowo w dwóch z nich zdobywając nagrodę dla najlepszego zawodnika meczu[176][177][178][179]. Podczas Pucharu Trzech Narodów[180] wystąpił w czterech spotkaniach, a w meczu ze Springboks otrzymał żółtą kartkę za niebezpieczną szarżę na Morné Steynie, a następnie dwumeczową karę[181][182]. Zawodnik złożył apelację, jednak SANZAR podtrzymał swoją decyzję, co oznaczało, że Coopera ominęły dwa spotkania Bledisloe Cup[183]. Znalazł się następnie w składzie na tournée kadry po północnej półkuli[184], gdzie wystąpił we wszystkich pięciu testmeczach. Pod koniec października Australia przerwała passę dziesięciu z rzędu porażek z All Blacks[185], pokonując następnie Walię[186], Włochy[187] i Francję[188], ulegając jedynie Anglii[189]. Ogółem podczas tego sezonu reprezentacyjnego zagrał w trzynastu z piętnastu spotkań zdobywając pięć przyłożeń, podwyższenie i trzy karne[190], w opinii szkoleniowców był najbardziej rozwijającym się zawodnikiem zespołu w tym roku[163], który jednak wymagał jeszcze pracy w zakresie obrony[191].
Został powołany na zaplanowane na lipiec i sierpień 2011 roku spotkania reprezentacji[192], jednak nie wystąpił w niespodziewanie przegranym spotkaniu z Samoa[193]. Wziął natomiast udział we wszystkich czterech meczach Pucharu Trzech Narodów[194][195][196][197], który zakończył się pierwszym od dziesięciu lat triumfem Australijczyków[198]. Pozostał również w okrojonej do trzydziestu zawodników kadrze na Puchar Świata w Rugby 2011[199], gdzie we wszystkich spotkaniach wyszedł na boisko w podstawowym składzie[200]. Ogłoszony podczas tego turnieju przez nowozelandzkie media „wrogiem publicznym numer 1”[201][202][203][204] nie mógł odnaleźć formy, którą prezentował w sezonie Super Rugby oraz Pucharze Trzech Narodów[205][206], krytykowany był zwłaszcza za spotkania w fazie pucharowej z RPA i Nową Zelandią[207][208][209][210]. Jej przebłyski pokazał w pierwszych dwudziestu minutach meczu o trzecie miejsce, w którym Wallabies pokonali Walię[211]. Cooper doznał w nim kontuzji więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie, która wyeliminowała go z gry na pół roku, w tym również z rozegranych na przełomie listopada i grudnia meczów przeciw Barbarians i Walii[212][213].
Pod koniec maja 2012 roku w wyniku kontuzji kilku łączników ataku wskazywanych do występów w reprezentacji[214], w tym podstawowych, Jamesa O’Connora i Kurtleya Beale'a, został wymieniony w grupie zawodników trenujących do czterech czerwcowych spotkań ze Szkocją i Walią pomimo rozegrania jedynie 120 minut w Super Rugby po powrocie z rehabilitacji[215][216][217]. Robbie Deans nie zdecydował się jednak ostatecznie na jego włączenie do meczowych składów[218]. W inauguracyjnej edycji The Rugby Championship[219] zagrał raz z każdym z przeciwników – pominięty przy pierwszym spotkaniu z All Blacks[220], znalazł się w składzie na drugi mecz Bledisloe Cup[221], a także na potyczki ze Springboks[222] i debiutującą w zawodach Argentyną[223], ostatnie dwa spotkania opuścił zaś z powodu kontuzji kolana[224][225]. W opinii selekcjonera nie spełnił on jednak pokładanych w nim nadziei[226]. Kontrowersyjne wypowiedzi zawodnika na temat reprezentacji oraz związku, a także dłuższa niż zakładano rehabilitacja spowodowały, że nie znalazł się w składzie na europejskie tournée Australijczyków[227].
Został wymieniony w szerokiej kadrze przygotowującej się do sezonu 2013[228], jednak nie znalazł się w składzie na spotkania z British and Irish Lions[229][230]. Po przejęciu funkcji selekcjonera kadry przez Ewena McKenzie oczekiwany był powrót Coopera do gry w reprezentacji[231], jednak sam zawodnik nie uważał za pewnik miejsca w wybieranym przez swojego mentora składzie[232]. Powołany został na The Rugby Championship 2013[233], turniej rozpoczął jednak poza pierwszą piętnastką[234]. Po dwóch występach z ławki rezerwowych przeciwko All Blacks powrócił do podstawowego składu przeciw Springboks, jednak w wysoko przegranym spotkaniu nie spełnił pokładanych w nim nadziei[235], w rewanżu był zaś najlepszym australijskim graczem, a jego szeroki przekop zaowocował jedynym przyłożeniem dla Australijczyków[236][237]. Przyczynił się do jedynego przyłożenia w wygranym pierwszym meczu z Pumas[238], w drugim zaś jego kombinacyjna gra wraz z Willem Genią dała Australijczykom najwyższe zwycięstwo w The Rugby Championship[239].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
