Puchar Interkontynentalny w piłce nożnej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Puchar Interkontynentalny (ang. Intercontinental Cup), znany również jako Toyota Cup, to coroczny turniej piłkarski rozgrywany w latach 1960-2004. Był zwyczajowo starciem pomiędzy triumfatorem najbardziej prestiżowych europejskich rozgrywek klubowych Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (od 1993 roku Ligi Mistrzów) a zwycięzcą ich południowoamerykańskiego odpowiednika Copa Libertadores. Początkowo miał formę dwumeczu, który od 1980 roku zastąpiono pojedynczym spotkaniem, rozgrywanym na neutralnym terenie. Pierwszym zdobywcą trofeum był Real Madryt, który pokonał CA Peñarol w dwumeczu 5:1. W roku 2004 odbyła się ostatnia edycja turnieju pod nazwą Puchar Interkontynentalny, w którym zwyciężyło FC Porto pokonując w rzutach karnych 8:7 kolumbijskie Once Caldas. Od 2005 roku turniej rozgrywany jest na nowych zasadach i pod nową nazwą Klubowe Mistrzostwa Świata FIFA (ang. FIFA Club World Cup). W dniu 27 października 2017 r. FIFA ogłosiła, że wszyscy zwycięzcy pucharu międzykontynentalnego są uważani za mistrzów świata.[1]
Dyscyplina | |
---|---|
Organizator rozgrywek | |
Data założenia | |
Data rozwiązania | |
Sponsor tytularny | |
Rozgrywki | |
Liczba drużyn |
2 |
Zwycięzcy | |
Pierwszy zwycięzca |
Real Madryt (1960) |
Ostatni zwycięzca |
FC Porto (2004) |
Najwięcej zwycięstw |
Boca Juniors |