Publiczna debata w sprawie amerykańskiego systemu obrony antybalistycznej
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Publiczna debata w sprawie amerykańskiego systemu obrony antybalistycznej – potoczne i medialne określenie amerykańskiego wielonarodowego i wielowarstwowego systemu obrony antybalistycznej Ballistic Missile Defense (BMD) przed rakietowymi pociskami balistycznymi to „tarcza antyrakietowa”.
Ten artykuł wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji. |
W 2007 myślano, że system globalnej obrony antyrakietowej Stanów Zjednoczonych ma zostać ukończony w 2035 r.[1] (ok. 55 lat po rozpoczęciu programu SDI), a jego całkowity koszt (według szacunków z 2007) ma wynieść do 2035 roku 1,2 biliona dolarów USA[1], i tym samym (według szacunków z 2007) będzie to najdroższy program militarny USA poza wydatkami na broń jądrową, pomimo iż w tej kwocie nie wliczono poprzednich programów antyrakietowych ani kosztu używania tego systemu przez 20 lat. System Missile Defence jest rozwijany przez lotnictwo, marynarkę, armię lądową i siły kosmiczne USA. Prace nad systemem koordynuje pod względem naukowym DARPA, a agencja Missile Defense Agency MDA (Agencja Obrony Antybalistycznej) kieruje całym projektem systemu. W opracowywaniu systemu biorą też udział najlepsze instytucje naukowe i ośrodki badawcze: Los Alamos National Laboratory, Sandia National Laboratories, Lawrence Livermore National Laboratory oraz Massachusetts Institute of Technology. Głównym koordynatorem wykonawczym systemu antyrakiet Ground Based Interceptor jest Boeing. Poza Boeingiem, głównymi uczestnikami programu są korporacje: Orbital Sciences – konstruktor i dostawca rakiety nośnej, Lockheed Martin, Raytheon – konstruktor i dostawca głowicy kinetycznej oraz Northrop Grumman – dostawca oprogramowania (systemy kontroli i zarządzania walką), Pratt & Whitney – silnik i Bechtel – bazy GBI. Wykonawcami systemu są także General Electric i General Dynamics.
14 grudnia 2001 r. – zgodnie z przewidzianą w traktacie procedurą – Stany Zjednoczone wystąpiły z Traktatu ABM, gdyż traktat ten ograniczał możliwość obrony USA i ich sojuszników przed atakiem pocisków balistycznych. Traktat ABM utracił swą ważność w dniu 13 czerwca 2002 roku, czyli sześć miesięcy od chwili wystąpienia z niego. W związku z rosnącym, według ocen Białego Domu, zagrożeniem USA atakami ze strony państw określanych jako zbójeckie, prezydent George W. Bush nakazał Departamentowi Obrony w grudniu 2002 opracowanie planu globalnej obrony przeciwrakietowej.
W 2004 zostały zakończone podstawowe prace nad projektem. System, nazywany w Polsce „tarczą antyrakietową” miał dawać Stanom Zjednoczonym możliwość wykrywania, przechwytywania i niszczenia rakiet balistycznych skierowanych w którykolwiek z 50 stanów i 50 państw sojuszniczych[2].