Przewlekła obturacyjna choroba płuc
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Przewlekła obturacyjna choroba płuc, POChP (łac. morbus obturativus pulmonum chronicus) – zespół chorobowy charakteryzujący się postępującym i niecałkowicie odwracalnym ograniczeniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe. Ograniczenie to wynika z choroby małych dróg oddechowych i zniszczenia (rozedmy), o różnym nasileniu, miąższu płucnego, przy czym jest najczęściej związane z odpowiedzią zapalną układu oddechowego na szkodliwe pyły i substancje, z jakimi chory ma do czynienia w ciągu swojego życia. Najczęstszą przyczyną POChP jest narażenie na dym tytoniowy[1], ale inne czynniki, na przykład substancje drażniące z powietrza oraz stany wrodzone (między innymi niedobór alfa1-antytrypsyny), również mogą doprowadzić do rozwinięcia się choroby. W Stanach Zjednoczonych POChP jest trzecią pod względem częstości przyczyną zgonów[2]. Objawy są niespecyficzne, dominuje duszność. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania spirometrycznego. Leczenie ma charakter objawowy. POChP jest chorobą nieuleczalną, a wszelkie działania lekarskie mają na celu spowolnienie procesu chorobowego i poprawę komfortu życia pacjenta.
morbus obturativus pulmonum chronicus | |||
Schematyczne przedstawienie patologii w obrębie płuc u chorych na POChP | |||
Klasyfikacje | |||
ICD-10 |
J44 | ||
---|---|---|---|
DiseasesDB | |||
OMIM | |||
MedlinePlus | |||
|