![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Powder-shotgun.jpg/640px-Powder-shotgun.jpg&w=640&q=50)
Proch bezdymny
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Proch bezdymny - zwany również prochem strzelniczym – rodzaj prochu, który podczas spalania wytwarza głównie produkty gazowe, (np. N2, H2, H2O, CO i CO2), w porównaniu do około 55% produktów stałych w przypadku prochu czarnego[1]. Został wynaleziony pod koniec XIX w. przez francuskiego inżyniera Paul'a Vieille i stał się standardowym prochem w nabojach do broni strzeleckiej i broni artyleryjskiej[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Powder-shotgun.jpg/640px-Powder-shotgun.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/23/Bullet_coming_from_S%26W.jpg/640px-Bullet_coming_from_S%26W.jpg)
Pierwsza zaczęła używać go armia francuska jako ładunek miotający do broni strzeleckiej i w artylerii. Ma znacznie większą siłę wybuchu od prochu czarnego (dymnego) dzięki czemu wzrosła znacznie donośność karabinów, oraz armat i w efekcie go wyparł. Jednocześnie przy małej ilości produktów stałych przy wystrzale nie zdradza stanowiska, z którego oddano strzał[2][3].
Rodzaje prochów bezdymnych:
- proch nitrocelulozowy (na bazie nitrocelulozy)
- proch nitroglicerynowy (na bazie nitrogliceryny), w tym[1]:
- *balistyt
- proch nitroglikolowy (na bazie nitroglikolu)
- proch bezbłyskowy