Prawo graniczne Debye’a-Hückla
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Równanie Debye’a-Hückla lub prawo graniczne Debye’a-Hückla (ang. Debye-Hückel limiting law) – równanie pozwalające na wyznaczenie współczynników aktywności substancji w silnie rozcieńczonych roztworach (gdy siła jonowa roztworu dąży do zera). Nazwane na cześć jego odkrywców – Petera Debye’a i Ericha Hückla. Dzięki znajomości współczynników aktywności możliwe jest wyznaczenie aktywności substancji
na podstawie jej stężenia
– średni współczynnik aktywności jonów
– stała (dla roztworów wodnych w temperaturze 298 K równa jest 0,509),
gdzie:
– stała Faradaya,
– stała Avogadra,
– gęstość roztworu,
– stała dielektryczna roztworu,
– stała gazowa,
– temperatura,
– ładunki kationu i anionu wyrażone w jednostkach ładunku elementarnego,
– siła jonowa roztworu.
Na podstawie powyższego widoczne jest, że współczynniki aktywności są zawsze mniejsze od jedności (logarytm mniejszy od zera) i zbliżają się do jedności, gdy siła jonowa dąży do zera. Gdy siła jonowa przekracza wartość rzędu 0,001, graniczne prawo Debye’a-Hückla przestaje być spełnione. W takiej sytuacji można użyć empirycznego wzoru opisującego tzw. rozszerzone prawo Debye’a-Hückla.