Prawa Jima Crowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Prawa Jima Crowa (ang. Jim Crow laws) – regulacje wprowadzane na stopniu lokalnym (hrabstw – counties) lub stanowym, głównie w południowych stanach Ameryki po wojnie secesyjnej[1], jak również w stanach nienależących do Konfederacji[2]. Miały za zadanie ograniczenie praw byłych czarnoskórych niewolników oraz pogłębianie separacji między białą a czarną ludnością w tych stanach. Nazwa pochodzi od tytułu piosenki i tańca „Jump Jim Crow” (pastisz Afroamerykanów wykonywany przez ówczesnego białego showmana Thomasa D. Rice’a)[3].
Zobacz też: Jim Crow. |
Podstawą prawną dla prawa Jima Crowa było orzeczenie Sądu Najwyższego (1896), który – uznając, że XIII i XIV poprawki do Konstytucji, znoszące niewolnictwo i umacniające równość między rasami, nie zabroniły ich segregacji – wprowadził zasadę „równi, ale oddzieleni”[4].
Segregacja rasowa została zniesiona dzięki wysiłkom takich aktywistów na rzecz praw człowieka jak Martin Luther King, Rosa Parks czy Ernst Borinski działających od zakończenia II wojny światowej aż do chwili przyjęcia Civil Rights Act (ustawa o prawach obywatelskich) w 1964 i Voting Rights Act (ustawa o prawie do głosowania) w 1965, podpisanych przez prezydenta Lyndona B. Johnsona.