posusz czynny – drzewa zasiedlone jeszcze przez owady uważane w leśnictwie za tzw. szkodniki[5]owadziewtórne, które nie ukończyły jeszcze rozwoju[4]
posusz jałowy – drzewa obumarłe, z których wyleciały już kambiofagi[5] (w leśnictwie uważane w tym przypadku za szkodniki wtórne po odbyciu rozwoju[4])
Leśnicy usuwają posusz z lasu[2][6][2] w cięciach sanitarnych, po czym używany jest on na opał[3].
Spełnia on jednak istotną rolę w ekosystemie leśnym[7] – jest na przykład siedliskiem życia wielu ważnych gatunków organizmów leśnych (grzybów, roślin naczyniowych, owadów, ptaków, drobnych ssaków i in.) i jego eliminacja może stanowić dla nich zagrożenie.[6][2]
Jerzy M.Gutowski,AndrzejBobiec,PawełPawlaczyk,KarolZub:Drugie życie drzewa.Warszawa – Hajnówka:WWF,2004. ISBN83-916021-6-8. Brak numerów stron w książce
Stefan Kocięcki (red.):Mała encyklopedia leśna.Wyd.2 zm.Warszawa:Państwowe Wydawnictwo Naukowe (PWN),1991. ISBN83-01-08938-5. Brak numerów stron w książce
Małgorzata Haze (red.):Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe. Instrukcja Ochrony Lasu.Wyd.1.T.II.Cz.II.Warszawa:Centrum Informacyjne Lasów Państwowych,2012. ISBN978-83-61633-68-6. [dostęp 2016-01-11]. Cytat: "Instrukcja ochrony lasu" jest załącznikiem do Zarządzenia nr 57 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 22 listopada 2011 r., obowiązującym w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych od dnia 1 stycznia 2012 r.. Brak numerów stron w książce (PDF)