![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/84/Psilocybe.allenii.spores.1000x-DIC.jpg/640px-Psilocybe.allenii.spores.1000x-DIC.jpg&w=640&q=50)
Pora rostkowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Pora rostkowa (właściwie por rostkowy), czasami także pora kiełkowa (łac.germ pore) – miejscowe przewężenie ściany komórkowej zarodnika grzyba, w formie okrągłego tworu znajdującego się zwykle na jego końcu, naprzeciwko wnęki (hilum) i wyrostka wnęki (apiculus, hilar appendage). Przez porę rostkową wyprowadzana jest pierwsza strzępka rostkowa grzybni pierwotnej[1]. Pora rostkowa jest ważną cechą przy mikroskopowym oznaczaniu niektórych gatunków. Bierze się pod uwagę jej występowanie, rozmiary, kształt i położenie (może być centralna lub ekscentryczna)[2].
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/84/Psilocybe.allenii.spores.1000x-DIC.jpg/640px-Psilocybe.allenii.spores.1000x-DIC.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Abb2.19_Fungi_Basidiomycota_Agaricales_basidiospores_diversity_2021_%28M._Piepenbring%29.png/640px-Abb2.19_Fungi_Basidiomycota_Agaricales_basidiospores_diversity_2021_%28M._Piepenbring%29.png)
Pory rostkowe występują tylko w grubościennych zarodnikach. Grube ściany to adaptacja zarodników do przetrwania trudnych warunków w przewodzie pokarmowym zwierząt. Cieńsze miejsce na zarodniku, czyli pora rostkowa, to cecha umożliwiająca szybkie ich kiełkowanie po wydaleniu z układu pokarmowego zwierzęcia. Dotyczy to głównie grzybów saprotroficznych, a zwłaszcza grzybów koprofilnych[3]. Z tego powodu pory rostkowe występują np. u zarodników polówek (Agrocybe), kołpaczków (Panaeolus), łysiczek (Psilocybe) i łuskwiaków (Pholiota)[1]. Większość grzybów ektomykoryzowych natomiast nie ma por rostkowych. Występowanie niewyraźnych por rostkowych u niektórych gatunków Inocybe (strzępiaków) wskazuje, że ich zarodniki mogą być przenoszone przez zwierzęta[3].