Ponary (Wilno)

Ponary^[1] (lit. Panerių seniūnija, Paneriai) – lewobrzeżna dzielnica administracyjna Wilna, położona na zachód od Wilczej Łapy; obejmuje Ponary, Wakę.

Ponary

Starostwo Wilna
Pomnik polskich ofiar w Ponarach
Państwo	Litwa
Okręg	wileński
Rejon	Wilno
Miasto	Wilno
Zarządzający	Audrius Miceika
Powierzchnia	84,94 km²
Populacja  • liczba ludności	8900
• gęstość	102 os./km²
Położenie na mapie Wilna

Historia

Dobra nadane kapitule katedralnej wileńskiej przez Władysława II Jagiełłę w 1390 roku^[2]. Dobra refekcyjne kapituły wileńskiej^[3].

W dwudziestoleciu międzywojennym Ponary były cichą miejscowością wypoczynkową; obecnie jest to dzielnica Wilna – częściowo zalesiona, o zabudowie willowej, dzieląca się na Ponary Dolne i Górne. Stacja kolejowa.

W czasie II wojny światowej las w Ponarach był miejscem masowych mordów organizowanych przez Niemców i kolaborujących z nimi Litwinów (rekrutujących się spośród szaulisów). Zginęło tam około 80 tysięcy osób, głównie polskich Żydów (ok. 72 tys.), a także około 1,5–2 tys. Polaków^[4].

Osobny artykuł: Zbrodnia w Ponarach.

Przypisy

1. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1: Województwo wileńskie. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 1938, s. 63.
2. Waldemar Franciszek Wilczewski, Rejestr dymów dóbr duchowieństwa katolickiego diecezji wileńskiej z 1673 roku, w: Nasza Przeszłość, t. 103, 2005 s. 147.
3. Biskupstwo wileńskie od jego założenia aż do dni obecnych, zawierające dzieje i prace biskupów i duchowieństwa djecezji wileńskiej, oraz wykaz kościołów, klasztorów, szkół i zakładów dobroczynnych i społecznych. Opracował ks. Jan Kurczewski, Wilno 1912, s. 105.
4. Monika Tomkiewicz: Zbrodnia w Ponarach 1941–1944. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2008, s. 215–216. ISBN 978-83-60464-91-5.

Linki zewnętrzne

• Ponary, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 763.
• Waka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 899.