Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piwo w Niemczech – produkcja i spożycie piwa w Niemczech. W Niemczech wytwarza się najwięcej piwa w Europie – w 2015 produkcja wyniosła 95 623 000 hl. W skali światowej pod względem ilości Niemcy znajdowały się na czwartym miejscu (po Chinach, USA i Brazylii)[1]. Spożycie piwa w Niemczech na głowę wynosi 110 litrów rocznie i jest to drugi wynik na świecie (po Czechach)[2]. 81% piwa w Niemczech sprzedaje się w sklepach, a 19% w barach, restauracjach itp., co daje wynik podobny do Polski (odpowiednio 85% i 15%). Eksport piwa z Niemiec jest największy w Europie i w 2014 wyniósł 15 439 000 hl[3].
Ponad 80% chmielu w Niemczech uprawia się w rejonie Hallertau, najczęściej odmiany Herkules (8 062 t w 2015), Perle (3 918 t) i Hallertau Tradition (3 882 t)[1].
Piwo od wieków jest nieodzownym elementem niemieckiej kultury. Używane było w mistycznych rytuałach i pojawiało się w mitologii germańskiej. Niebo wyobrażano sobie jako wielką kadź warzelną, i kiedy czyścił ją bóg piorunów – Thor, powstawały w ten sposób gromy[4][5]. Kiedy warzył, niebo pokrywało się chmurami. Piwo produkowano na tych terenach z pszenicy, jęczmienia i innych dzikich zbóż od późnej epoki brązu, najprawdopodobniej przed 1000 p.n.e. Germanie rywalizowali o niezamieszkałe tereny leśne z Celtami, wypierając ich z Europy Centralnej. Ze względu na to, że rozprzestrzenili się na dużych terytoriach i plemiona nie miały okazji do kontaktów ze sobą, północne ludy utworzyły kulturę nordycką, część podbita przez Juliusza Cezara stała się częścią Galii, inne zaś rozwijały się w centrum Europy (Alamanowie, Bawarowie, Sasi). Gdziekolwiek żyli[styl do poprawy], wszyscy Germanie warzyli piwo. Tacyt w dziele De origine et situ Germanorum opisywał Germanów jako niezwykle chętnych do wydawania zakrapianych uczt[5].
Pierwsza historyczna wzmianka o uprawie chmielu na terenie Niemiec pochodzi z roku 736 z miejscowości Geisenfeld w regionie Hallertau w Bawarii[6]. Pierwszy dokument dotyczący piwa powstał w roku 764 i informuje o dostawach piwa z Geisingen do klasztoru w Sankt Gallen[7].
W roku 1516 bawarski książę Wilhelm IV wydał w Ingolstadt zbiór regulacji dotyczących piwa, tzw. Reinheitsgebot (Bawarskie Prawo Czystości). Zgodnie z tym prawem do warzenia piwa mogły być wykorzystane tylko trzy podstawowe składniki: woda, słód jęczmienny i chmiel. Jednak już w 1551 wydano książęce rozporządzenie zezwalające na używanie kolendry i liści laurowych jako dodatków do piwa bawarskiego, a w 1616 również soli, jałowca i kminku[8]. Dopiero w XIX wieku stopniowo przywracano ograniczenia, które po powstaniu Cesarstwa Niemieckiego zaczęły przyjmować również inne regiony[9].
Od 1994 w dniu 23 kwietnia na pamiątkę przyjęcia Bawarskiego Prawa Czystości obchodzony jest corocznie Dzień Niemieckiego Piwa (Tag des deutschen Bieres). Największym na świecie piwnym festiwalem jest Oktoberfest organizowany rokrocznie od 1810 w Monachium[10].
Najbardziej popularnym stylem piwa w Niemczech jest pilzner i stanowi tam ⅔ produkcji. Browary restauracyjne (Gasthausbrauereien), w przeciwieństwie do ich odpowiedników w innych krajach, serwują piwa przypominające raczej piwa przemysłowe. W prawie każdym można napić się mniej lub bardziej chmielonego pilznera i ciemnego lagera[4].
W Niemczech rozpowszechnione jest powiedzenie, że dobrego pilsa powinno się nalewać 7 minut. W rzeczywistości taka praktyka powoduje, że piwo staje się zwietrzałe, jednak chodzi tu bardziej o to, że piwo powinno pięknie się prezentować, a więc być nalewane w taki sposób, by uzyskać okazałą pianę, która oblepia szkło[4].
Oznaczenie zgodności z Reinheitsgebot (nazywane Niemieckim Prawem Czystości, które wymienia również czwarty składnik – drożdże), odwołując się do tradycji, stanowi narzędzie marketingowe[11]. Jednakże ograniczenia związane z tym prawem obowiązują do dziś[12]. Piwa wyprodukowane w Niemczech niespełniające tych wymagań nie mogą być oficjalnie nazywane piwem[13], ale niektóre tradycyjne niemieckie piwa jak Berliner Weiße czy gose są dopuszczone jako „piwa szczególne”[14] (z wyjątkiem Bawarii[15]).
Niemcy są na ogół przywiązani do swoich lokalnych piw i nie ulegają łatwo reklamom piw dostępnych w całym kraju[4]. Przemysł piw rzemieślniczych oferujący piwa specjalne nie jest rozwinięty – Niemcy są dumni z mnogości własnych, tradycyjnych stylów piwa[16], a poza tym są ograniczani Niemieckim Prawem Czystości.
| Marka | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 |
|---|---|---|---|---|
| Oettinger | 6,59 | 6,34 | 6,21 | 5,89 |
| Krombacher | 5,38 | 5,41 | 5,39 | 5,46 |
| Bitburger | 3,85 | 3,92 | 4,03 | 4,07 |
| Beck’s | 2,83 | 2,57 | 2,75 | 2,78 |
| Warsteiner | 2,84 | 2,80 | 2,72 | 2,77 |
| Hasseröder | 2,74 | 2,45 | 2,71 | 2,75 |
| Veltins | 2,47 | 2,58 | 2,69 | 2,72 |
| Paulaner | 2,16 | 2,23 | 2,23 | 2,30 |
| Radeberger | 1,81 | 1,84 | 1,96 | 1,91 |
| Erdinger | 1,59 | 1,65 | 1,72 | 1,72 |
Niemiecka ustawa z 1952 r. o podatku od piwa wyróżniała: Einfachbier (piwo zwykłe do 2% zawartości ekstraktu), Schankbier (piwo wyszynkowe od 5,5-7% zawartości ekstraktu), Vollbier (piwo pełne od 8-11% zawartości ekstraktu) oraz Starkbier (piwo mocne od 14-16% zawartości ekstraktu)[18]. Piwa w innych przedziałach procentowego stężenia ekstraktu były zabronione. Dopiero nowelizacja w roku 1993 odeszła od tego nazewnictwa i pozwoliła na warzenie piwa o innej zawartości ekstraktu (tzw. Lückenbiere)[19]. Obecny zwyczajowy podział piw ze względu na wysokość ekstraktu brzeczki podstawowej wyróżnia:
W Niemczech osoby, które ukończyły 16. rok życia mogą legalnie nabywać i konsumować piwo, wino oraz szampan. Jednak już od 14. roku życia mogą to robić w obecności i za przyzwoleniem rodzica lub prawnego opiekuna. Aby legalnie kupować i spożywać napoje zawierające destylowany alkohol (np. wódka, whisky, likier) trzeba mieć ukończony 18. rok życia[21]. Z wyjątkiem specjalnie oznaczonych miejsc ustalonych na mocy lokalnego prawa nie jest zabronione spożywanie alkoholu w miejscach publicznych, o ile nie towarzyszy temu zakłócanie porządku publicznego[22].
Piwowarstwo domowe w Niemczech jest legalne i zwolnione z obowiązku uiszczenia podatku, jeśli objętość wyprodukowanego piwa na własny użytek nie przekracza 200 litrów w skali rocznej[23]. Stawka podatku za hektolitr piwa wynosi 0,787 € za każdy stopień Plato, choć dla małych browarów dostępne są ulgi[24]. Dla porównania, zakładając standardową stawkę, przy piwie o ekstrakcie 12% wyniesie ona w Niemczech około 0,047 € za butelkę 0,5 l, natomiast w Polsce (przy stawce akcyzy 7,79 zł) – 0,467 zł.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
